တစ်ခါတစ်ရံတော့ ဖူးစာဆိုတာ
ရေးသားသူ – Sasori
“မိုးထက်ရေ…. ဟဲ့ မိုးထက်”
ဟူသော အသံနှင့်အတူ ခန္ဓာကိုယ်ကို အတင်းလှုပ်နေသည့် ခံစားချက်ကြောင့် မိုးထက်မြင့်တစ်ယောက် အိပ်ချင်မူးတူးနှင့် မျက်လုံးကို အတင်းဖွင့်ကြည့်လိုက်သည်။
“ဟာ”
“မေ… နင်မပြောမဆိုနဲ့ ငါ့အခန်းထဲ ဝင်လာပြန်ပြီ”
ကုတင်ပေါ်ထိတက်ကာ လာနှိုးနေသည့် ငယ်သူငယ်ချင်းငရှုပ်မ လှလွန်းမေကို မြင်လိုက်ရသဖြင့် မိုးထက်မြင့်တစ်ယောက် ဆူပုတ်ပုတ်နှင့် ငေါက်လိုက်မိသည်။ ငေါက်သာငေါက်ရသည် ဒင်းလေးက ဘယ်တော့မှ အမှတ်မရှိ၊ မထင်ရင်မထင်သလို အခန်းထဲထိ ဇွတ်ဝင်ကာ လာလာရှုပ်တတ်သည်။ မိုးထက်မြင့်မိဘတွေကလည်း လှလွန်းမေကို သူတို့သမီးအရင်းတစ်ယောက်သဖွယ် ချစ်ကြသူများဖြစ်သည့်အလျှောက် ငတိမ ဘယ်လိုလာရှုပ်ရှုပ် ပြုံးပြုံး ပြုံးပြုံးနှင့်သာ ကြည့်နေတတ်သဖြင့် မေတစ်ယောက် ပိုပိုရောင့်တတ်လာသည်ဟုသာ မိုးထက်မြင့်ကထင်သည်။
“နင်က ကျောင်းတက်ချိန်နီးနေတာကို ထမှမထတာ။ အကောင်းနဲ့လည်း နှိုးရသေးတယ်”
အဆူခံရသဖြင့် လှလွန်းမေတစ်ယောက် စိတ်ကောက်ကာ နှုတ်ခမ်းကိုဆူထားမိသည်။
“နင်ကလည်း စိတ်က လက်တစ်ဆစ်ဘဲ၊ စိတ်မဆိုးပါနဲ့ဟ၊ ညနေကျောင်းပြန်ရင် မုန့်လိုက်ကျွေးမယ်”
ငတိမ စိတ်ကောက်ပြီး သူအရင်တစ်ပတ်က ကျောင်းလစ်သည့်ကိစ္စကို အမေ့ကို သွားချွန်တွန်းလုပ်မှာကိုလည်း ကြောက်ရသည်။ အရင်တစ်ခေါက် ရန်ဖြစ်တုန်းကလည်း ဆေးလိပ်ခိုးသောက်သည့်ကိစ္စကို သွားတိုင်သဖြင့် မိုးထက်မြင့်တစ်ယောက် တော်တော်အဆော်ခံလိုက်ရသည်။
“တစ်ကယ်ကျွေးရမှာနော်”
“အေးပါဟာ၊ အခုတော့ အပြင်ထွက်ဦး ငါအဝတ်လဲလိုက်ဦးမယ်”
“အိုကေ အိုကေ”
မုန့်စားရမည်ဆိုသဖြင့် ကျေနပ်ကာ အခန်းပြင်သို့ထွက်သွားသည့် လှလွန်းမေကိုကြည့်ကာ မိုးထက်မြင့်တစ်ယောက် ပြုံးရင်း ‘အဲ့ကလေးမ လူကဖြင့် ဆယ်တန်းရောက်နေပြီ၊ အခုထိ မုန့်နဲ့ ချော့လို့ရသေးတယ်’ ဟု တွေးလိုက်မိသည်။
“တီတီ ဗိုက်ဆာတယ်”
မိုးထက်မြင့်၏ အခန်းထဲက ထွက်လာသော လှလွန်းမေတစ်ယောက် ထမင်းစားခန်းထဲဝင်ကာ မနက်စာပြင်နေသည့် မိုးထက်မြင့်အမေ ဒေါ်ဧကရီထက်ရဲ့ ခါးကိုဖက်ရင်း ချွဲလိုက်၏။ ဒေါ်ဧကရီထက်ကလည်း သူ့ကိုလာချွဲနေသည့် လှလွန်းမေကို ချစ်စနိုးဖြင့်ကြည့်ရင်း
“သမီးအကြိုက် ပဲပြုတ်ထမင်းကြော်ထားတယ် ”
“အန်ကယ်ရော”
“အံမယ်လေး သူ့ဘော်ဒါတွေနဲ့ လမ်းလျှောက်ဆိုပြီး မနက်အစောကြီးကတည်းက ထွက်သွားတယ်။ လက်ဖက်ရည်ဆိုင်မှာပဲ မနက်စာစားမယ်တဲ့။ တီတီလည်း မေရှိနေလို့တော်သေး။ ဟိုကောင် မိုးထက်ကလည်း မအေလုပ်ပေးတဲ့ မနက်စာကို ဘယ်တော့မှမစားဘူး ”
ထမင်းကြော်ကို ပလုတ်ပလောင်းစားနေသော ဆံပင်နက်နက်လက်လက်ကလေးတွေကို အလယ်မှခွဲကာ နားရွက်နောက်တွင် ညှပ်ထားသဖြင့် ဘဲဥပုံမျက်နှာကလေး ထင်းထင်းပေါ်လွင်လျက် မျက်ခုံးမွှေးတစ်ပင်တန်းလေးအောက်မှ မျက်ဝန်းဝိုင်းဝိုင်းလေးတွေက ကလေးတစ်ယောက်လို အပြစ်ကင်းစင်နေပြီး ပေမီဒေါက်မီအရပ်နှင့် လေ့ကျင့်ယူစရာမလိုဘဲ အချိုးအစားကျနသည့် ခန္ဓာကိုယ်လေးနှင့်အတူ ဝင်းဝင်းဝါဝါ အသားအရည်လေးကိုပါ ပိုင်ဆိုင်ထားသည့် မေ့ကိုကြည့်ရင်း ‘သားဟာလေ ဒီလောက်လှပြီး ချစ်ဖို့ကောင်းတဲ့ မေ့ကိုများ ဘာလို့အကောင်းမမြင်လဲ မသိဘူး’ ဟုတွေးရင်း သူ့လက်ပေါ်တွင် ကြီးလာသည့် လှလွန်းမေအကြောင်း စဥ်းစားမိသွားသည်။
ပြောရလျှင် လှလွန်းမေ၏ မိဘများနှင့် မိုးထက်မြင့်၏ မိဘများကလည်း အိမ်နီးချင်းငယ်သူငယ်ချင်းများ ဖြစ်ကြသည်။ မိဘများက တာဝန်ကြောင့် တစ်နယ်နှင့်တစ်နယ် ခဏခဏပြောင်းနေရသည့်အတွက် လှလွန်းမေကို အမျိုးမကင်းသည့် အဒေါ်ကြီးက လာရောက်စောင့်ရှောက်ပေးထားသည် ဆိုသော်လည်း အဓိက အိမ်ဘေးကပ်ရပ်ရှိ မိုးထက်မြင့်မိဘများ၏ စောင့်ရှောက်မှုအောက်တွင် ကြီးပြင်းလာသည်ဟုဆိုလျှင်လည်း မမှားပေ။
“ဟျောင့်ငစိုး…. မင်း အသစ်ပြောင်းလာတဲ့ ဆရာမကို မြင်ပြီးပြီလား”
“Bio ဆရာမ ဒေါ်ဆုလဲ့ရည်ကို ပြောတာလား။ မနက်က ဆရာမနားနေခန်းဘက်ရောက်တော့ တွေ့လိုက်တယ်။ အကိတ်ကြီးလေ။ လှချက်ကတော့ ကဗျာဆန်တယ်”
အိမ်စာမပြီးသေးသဖြင့် လုပ်နေသည့် မိုးထက်မြင့်တစ်ယောက် နောက်တန်းမှ သူငယ်ချင်းဖြစ်သူ သန့်ဇင်နှင့် ပိုင်စိုးစကားသံများကြားသဖြင့် လှည့်ကြည့်လိုက်မိသည်။
“မင်းတို့နှစ်ကောင်ကတော့လေ ဆရာမတောင် အလွတ်မပေးပါ့လား”
“အောင်မယ် မိုးထက် မင်းမမြင်ရသေးလို့ သူတော်ကောင်းပုံဖမ်းနေတာ။ မြင်ရင်သိလိမ့်မယ်”
“ဟုတ်ပါ့။ မြင်မှ ငွေသော်တာသီချင်းဆိုလို့ကတော့ နရင်းကြီးအုပ်ပလိုက်မယ်”
အခုမှ အတိုင်အဖောက်ညီနေသည့် မတည့်အတူနေနှစ်ကောင်ကို ကြည့်ရင်း မိုးထက်မြင့် ရယ်လိုက်မိသည်။
“နောက်ရက် တီချယ်ပေးခဲ့တဲ့ အိမ်စာတွေ ပြန်စစ်မယ်။ သားတို့သမီးတို့က ဒီကျောင်းမှာ အတော်ဆုံးလူတွေပဲ စုထားတဲ့ (A) ခန်းကဆိုတော့ တီချယ် အများကြီး မျှော်လင့်ထားတယ်နော်”
“ဟုတ်ကဲ့ပါ တီချယ်”
ဆရာမဆုလဲ့ရည် အခန်းအပြင်သို့ ထွက်သွားပြီးတာတောင် မိုးထက်မြင့်တစ်ယောက် လှမ်းကြည့်မိရင်း ပြစ်မျိုးမှည့်မထင်တဲ့ အလှဆိုတာ ဒါမျိုးပါလားဟု တွေးရင်း သူ့သူငယ်ချင်းနှစ်ယောက် ဘာလို့ဒီလောက်ညွှန်းနေသည်ကို နားလည်လိုက်မိသည်။ ဆရာမဆုလဲ့ရည်၏အလှက သာမန်လှတာမျိုးမဟုတ်ဘဲ လူအများကြားသွားလျှင်ပင် ဘယ်လိုကြည့်ကြည့် ထူးထွက်နေသည့် ထင်းလင်းလှပသည့် အလှမျိုးဖြစ်သည်။ ဆံထုံးထိုးထားသဖြင့် ဖူးဖူးလေးဖြစ်နေသည့် ပြီးပြည့်စုံသည့် အလှတရားများ စုစည်းထားသည်ဟု တပ်အပ်ပြောနိုင်သော မဟာဆန်ဆန် မျက်နှာလေးနှင့်အတူ ကျော့ရှင်းနေသည့် လည်တိုင်သွယ်သွယ်လေးက ကြည့်မိသူတိုင်း မျက်နှာမလွှဲချင်လောက်အောင် စွဲဆောင်မှုရှိပြီး လည်တိုင်သွယ်သွယ်လေး၏ အောက်တွင် တင်းရင်းကာ မို့လျှံထွက်နေသည့် ရင်သားကြီးများက ဝတ်ထားသော အဖြူရောင်ရင်ဖုံးအင်္ကျီလေးပင် မနိုင်ဝန်ထမ်းထားရသကဲ့သို့ အယ်ထွက်နေကာ အစိမ်းရောင်ချိတ်ထဘီအောက်မှ တင်းကားသော တင်ပါးကြီးများကလည်း ဘေးသို့ကားရုံသာမက နောက်ကိုပါ ကောက်ထွက်ဖုဖောင်းနေသည်ဖြစ်ရာ နဂိုသွယ်လျနေသော ခါးကျဥ်ကျဥ်လေးကိုပင် ပို၍သေးသယောင် ဖြစ်စေသည်။
“မိုးထက် သူတော်ကောင်းကြီး နည်းနည်းပါးပါးတောင် ဟန်မဆောင်နိုင်ပါ့လား။ စာမကြည့်ဘဲ ဆရာမပဲ တစ်ချိန်လုံးကြည့်နေတယ်”
“အေးလေ ငါတို့ကိုတော့ ဟိုပြောဒီပြောနဲ့။ သူကြတော့ ဆရာမ အခန်းအပြင်ထွက်တာတောင် မျက်လုံးက ဆရာမအိုးကြီးကို လိုက်ကြည့်နေသေးတယ်”
အတွေးလွန်နေသော မိုးထက်မြင့်တစ်ယောက် သန့်ဇင်နှင့် ပိုင်စိုး စကားသံကြားမှ သတိဝင်ကာ ရှက်ရယ်ရယ်မိသည်။
“အေးကွာ ငါလည်း ဘယ်လိုဖြစ်သွားမှန်း မသိပါဘူး။ ဆရာမကို ချစ်မိသွားပြီထင်တယ်။ တစ်ခါမှ ဒီလိုမခံစားဖူးဘူး ”
“ဟျောင့် တကယ်ကြီးလား။ မင်းအခုလိုဖြစ်တာ ငါတို့တစ်ခါမှ မမြင်ဖူးဘူး”
“ဟုတ်ပါ့ ကောင်မလေးတွေ ဒီလောက်သည်းသည်းလှုပ်ပြီး မိန်းကလေးတွေကစပြီး ရည်းစားစာပေးခံရတာတောင် စာဘဲစိတ်ဝင်စားပါတယ်ဆိုပြီး ငြင်းလွှတ်နေလို့ ခြောက်များနေလားတောင် အထင်ခံရတဲ့ကောင်က အခုလိုဖြစ်နေတယ်ဆိုတော့”
မိုးထက်မြင့်တစ်ယောက် သူငယ်ချင်းများစတာကိုပင် မငြင်းနိုင်ဘဲ ရယ်ကျဲကျဲလုပ်ရင်း
“ငါလည်း ဆရာမကိုတွေ့မှ ချစ်တယ်ဆိုတာ ဘယ်လိုလဲ သိတာကွ။ တစ်ခြားမိန်းကလေးတွေတုန်းက ဘယ်လိုမှကို မခံစားမိတာ”
ဟု ဝန်ခံလိုက်မိသည်။
“မင်း တကယ်စိတ်ဝင်စားတာဆိုရင် ဆရာမအကြောင်း ငါသိထားတာတွေ ပြောပြမယ်။ လက်ဖက်ရည်တော့တိုက်”
“သန့်ဇင် မင်းရွှီးတော့မရွှီးနဲ့နော်။ ဟိုကောင် မိုးထက်က တကယ်ကြီးဖြစ်နေတာ”
“ငစိုး မင်းကတော့လေ ငါ့ကိုဆို အယုံအကြည်ကိုမရှိဘူး။ ငါ့တီလေးစုမြတ်နဲ့ ဆရာမဆုလဲ့ရည်နဲ့က ဘော်ဒါကြီးတွေဟ။ မိုးထက်မလို့သာ ပြောပြတာ”
ထိုစဥ် နောက်အချိန် ဆရာ ဝင်လာသဖြင့် ထနှုတ်ဆက်ရင်း
“အာ့ဆို နက်ဖြန်ပိတ်ရက် တွေ့ရအောင်။ လက်ဖက်ရည်တင်မကဘူး မုန့်ပါကျွေးမယ်”
ဟုပြောကာ မိုးထက်မြင့်တစ်ယောက် ဆရာစာသင်သည့်ဘက်ကို ပြန်အာရုံစိုက်လိုက်သည်။
——————————————
“ဆရာမဆုလဲ့ရည်ဘဝက သနားဖို့တော့ကောင်းတယ်ကွ။ သူငယ်ငယ်လေးတုန်းက သူ့အဖေက ဆရာမတို့သားအမိကိုပစ်ပြီး သူ့အမေသူငယ်ချင်း ကလေးနှစ်ယောက်အမေနဲ့ ယူသွားတယ်။ ဆရာမအမေကတော့ တော်ပါတယ်။ နောက်အိမ်ထောင်မပြုဘဲ ဆရာမကိုပဲ ပြုစုစောင့်ရှောက်လာတာ။ ပြီးတော့ ဆရာမက ရည်းစားဆိုလို့ တစ်ယောက်ပဲထားဖူးတာ။ သူတို့ ယူဖို့အထိလုပ်ပြီးမှ စေ့စပ်ပွဲနေ့မှာ ကောင်လေးက ယာဥ်တိုက်မှုဖြစ်ပြီး ဆုံးသွားတယ်လို့လည်း ငါကြားတယ်။ အဲ့နောက်ပိုင်း ဘယ်ယောက်ျားလေးနဲ့မှ မပတ်သက်ဘဲ အခုထိ အပျိုကြီးလုပ်နေတာတဲ့။ လိုက်တဲ့သူတွေကတော့ အခုထိ ဝုန်းခတ်လို့။ နောက်ပိုင်း ချစ်ခွင့်ပန်တဲ့လူတွေက ဆရာမအိမ်ထိလိုက်ပြီး အသည်းအသန်ဖြစ်နေကြလို့ စိတ်ရှုပ်တာနဲ့ အဲ့မြို့ကနေ ငါတို့မြို့ကို ပြောင်းလာတာ ပြောတယ်”
မိုးထက်မြင့်တစ်ယောက် သန့်ဇင်ပြောတာ နားထောင်ရင်း ဆရာမကို သနားစိတ်နှင့် ပို၍ပင်ချစ်မိလာသည်။
“ဟျောင့်မိုးထက် ဆရာမအသက်က ဘယ်လောက်ရှိပြီလို့ မင်းထင်လဲ”
“၂၇ ဝန်းကျင်လောက်ရှိမယ် ထင်တာပဲ”
တီလေးစုမြတ်ဘော်ဒါဆိုလို့သာ ၂၇ ဝန်းကျင် မှန်းလိုက်ခြင်း ဖြစ်သည်။ ဒီအတိုင်းသာဆို ၂၂၊ ၂၃ ဝန်းကျင်သာရှိမည်ဟု ပြောလျှင်လည်း ယုံမိမည်ဖြစ်သည်။
“တကယ်တော့ ဆရာမက တီလေးစုမြတ်ထက် အများကြီးကြီးတယ်ဟ။ ခရီးသွားရင်းဆုံကြပြီး သူငယ်ချင်းတွေ ဖြစ်သွားတာ”
“သန့်ဇင်… မင်း ဟုတ်မှလည်းပြော။ မိုးထက်ကို ကလိချင်တာနဲ့ စမနေနဲ့။ ငါတော့ ဆရာမက တီလေးစုမြတ်ထက် ငယ်တယ်လို့တောင် ထင်တယ်”
ပိုင်စိုးစကားကို မိုးထက်မြင့်တစ်ယောက် စိတ်ထဲက ကြိတ်ထောက်ခံနေမိသည်။
“ငစိုး မင်းတီလေးရှေ့သာ သွားပြောလို့ကတော့ ဟိုက လည်ပင်းထညှစ်လိမ့်မယ်။ ဆရာမက တီလေးထက် ၈ နှစ်ကြီးတယ်ဟ။ အခုဆို ၃၆ ထဲတောင် ရောက်နေပြီ”
“တကယ်ကြီးလားဟ။ ဟျောင့်မိုးထက် မင်း သေချာစဥ်းစားဦးနော် အသက်က အရမ်းကွာနေတာ”
“ငါ့လည်း မိုးထက်ကို အဲ့တာပြောချင်တာ။ ဆရာမက မင်းအပျော်သွားလုပ်လို့ရတဲ့လူမျိုး မဟုတ်ဘူးနော်။ အတည်ဆိုလည်း သေချာတော့တွေးဦး”
သူ့အတွက် စဥ်းစားပေးနေသော သူငယ်ချင်းများကို ကြည့်ရင်း
“မင်းတို့ကောင်တွေက အချစ်ဆိုတာကို နားလည်မယ့်ကောင်တွေမှ မဟုတ်တာ။ အချစ်မှာ အသက်အရွယ် မရှိဘူးကွ”
ဟု ပြုံးပြုံးကြီးပြောလိုက်ရာ သန့်ဇင်နှင့် ပိုင်စိုးတို့၏ ငါကိုင်တုတ်သံများက လက်ဖက်ရည်ဆိုင်ထဲ ဆူညံသွားလေသည်။
မုန့်စားကျောင်းဆင်းချိန် ကျောင်းဘောလုံးကွင်းဘေးခုံပေါ်တွင် စကားတွတ်ထိုးနေကြသည့် လိုက်ဖက်ညီလှသော စုံတွဲလေးကိုကြည့်ရင်း ဆုလဲ့ရည်တစ်ယောက် ရင်ထဲ ဝမ်းနည်းသလိုကြီး ဖြစ်နေမိသည်။ မိုးထက်မြင့်ဆိုသော ကျောင်းတွင် စာအတော်ဆုံးထဲပါသည့် ကျောင်းသားလေးကို ဆုလဲ့ရည်တစ်ယောက် မြင်မြင်ချင်းကတည်းက သတိထားမိခဲ့သည်။ တစ်ခြားကြောင့်တော့မဟုတ်၊ ထိုကျောင်းသားလေးမှာ ဆုလဲ့ရည်၏ တစ်ဦးတည်းသော ရည်းစားဖြစ်ခဲ့ဖူးသူ မောင်နှင့် လွန်စွာ ရုပ်ရည်ဆင်သောကြောင့် ဖြစ်သည်။
‘ဆုလဲ့ရည် ဆုလဲ့ရည် နင်ဒီအရွယ်ကြီးရောက်မှ မရူးချင်စမ်းပါနဲ့’ ဆရာမဆုလဲ့ရည်တစ်ယောက် မိမိကိုယ်ကို သတိပေးရင်း ရင်ခုန်နေသည့်စိတ်ကို အတင်းဖုံးဖိထားမိသည်။ သူမ၏ မနည်းဖုံးဖိထားသော ရင်ခုန်သံများ နောက်တစ်လခန့်တွင် ပြန်လည်ပွင့်ထွက် ပေါ်ပေါက်လာမည်ကို ဆရာမဆုလဲ့ရည်တစ်ယောက် ထိုအချိန်က မခန့်မှန်းနိုင်ခဲ့ပေ။
“ဆရာကြီး ခေါ်တယ်ဆိုလို့”
“ဪ ဆရာမ လာလာဝင်ခဲ့လေ”
ဆရာမဆုလဲ့ရည်တစ်ယောက် ကျောင်းအုပ်ကြီးရုံးခန်းထဲဝင်ရင်း အခုမှ ရုံးခန်းထဲကထွက်လာသော မိုးထက်မြင့်ကို တစ်ချက်ခိုးကြည့်လိုက်မိသည်။ သူမ ကျောင်းပြောင်းလာကတည်းက မိုးထက်မြင့်ဆိုသည့် ထိုကျောင်းသားလေးမှာ သူမကို လိုက်ရောချင်သလို ဖြစ်နေသဖြင့် သူမမှာ မိုးထက်မြင့်ကို အမြဲခပ်တည်တည် ခပ်တန်းတန်း ဆက်ဆံထားရ၏။ ထိုကျောင်းသားလေးကတော့ ဘယ်လိုထင်မည်မသိ၊ သူမမှာတော့ မဖြစ်သင့်သည့် တွယ်တာမှုများဖြစ်မည်ကို စိုးရိမ်သဖြင့်သာ ထိုသို့ဆက်ဆံနေရခြင်း ဖြစ်သည်။ သူမ ခပ်တည်တည်ဖြင့် ဆရာမနဲ့ ကျောင်းသား အရောတဝင် လာမဆက်ဆံဖို့ ပြောလိုက်တိုင်း ငယ်ငယ်သွားသည့် မိုးထက်မြင့်မျက်နှာလေးကြည့်ပြီး စိတ်မကောင်းဖြစ်မိသည်မှာလည်း အခါခါဖြစ်သည်။
“ဆရာမသိတဲ့အတိုင်း နောက်လထဲမှာ လူရည်ချွန်စာမေးပွဲရှိတယ်။ ကျွန်တော်တို့ကျောင်းက ဝင်ပြိုင်တဲ့အထဲမှာ ဒီကောင့်ကို ကျွန်တော် အမျှော်လင့်ဆုံးပဲ။ ခက်တာက အရင်အနားယူသွားတဲ့ Bio ဆရာမတုန်းက ကျန်းမာရေးမကောင်းလို့ သူတို့ကို Bio သေချာသင်မပေးနိုင်တော့ အခု လူရည်ချွန်ပြိုင်တဲ့အထဲမှာ အဲ့ဘာသာရပ်ကို ကျွန်တော် အားမရဘူး။ အဲ့ဒီတော့ ပြိုင်ပွဲမတိုင်ခင်အထိ ဆရာမက မိုးထက်မြင့်ကို အချိန်ပိုသင်ပေးလို့ရမလား”
“ဟုတ် ရပါတယ် ဆရာကြီး”
ဟုပြောရင်း ဆရာမဆုလဲ့ရည်တစ်ယောက် အတွေးများဖြင့် ရုံးခန်းထဲက ပြန်ထွက်လာမိသည်။
—————————————–
“မင်း ဒီဟာလေးတောင် အခုထိမရသေးဘူးလား”
စိတ်ဆိုးသဖြင့် နီရဲလာသော ဆရာမမျက်နှာလေးကို ကြည့်ရင်း မိုးထက်တစ်ယောက် စိတ်ထဲက ကြိတ်ရယ်နေမိသည်။ သူ့အတွက်တော့ ဆရာမနှင့် ကြာကြာနေရလေ ပိုပျော်လေဖြစ်သဖြင့် စာမရသေးသယောင် တမင်ဟန်ဆောင်ကာ အချိန်ဆွဲထားခြင်းဖြစ်၏။
“ပြိုင်ပွဲက တစ်ပတ်ပဲလိုတော့တာ။ မင်းသေချာ ရအောင်ကျက်မှ ဖြစ်မယ်။ အခုထိ ဒီအပိုဒ်မရသေးဘူးဆိုတော့ ဆရာမအိမ်ကိုသာလိုက်ခဲ့။ ရအောင်ကျက်ပြီးမှ ပြန်ရမယ်။ မင်းအိမ်ကို နောက်ကျမယ့်အကြောင်း ဆရာမ လှမ်းပြောလိုက်မယ်”
ခပ်တွေးတွေးလေးနှင့် ပြောလိုက်သော ဆရာမစကားကို နားထောင်ရင်း မိုးထက်မြင့်တစ်ယောက် အပျော်တွေလွန်နေမိသည်။
“မြန်မြန်လာလေ နှေးတုံ့နှေးတုံ့နဲ့”
ဆရာမဆုလဲ့ရည်တစ်ယောက် နောက်ကဖြည်းဖြည်းချင်း လျှောက်လာနေသည့် မို့ထက်မြင့်ကို လှမ်းငေါက်လိုက်သည့်အတွက် မိုးထက်မြင့်တစ်ယောက် နိမ့်တုံမြင့်တုံနှင့် လှုပ်နေသည့် ဆရာမအိုးကားကားကြီးကို ကြည့်ရင်း လျှောက်နေရာမှ အရှိန်မြင့်ကာ ဆရာမဘေးမှ ရင်ဘောင်တန်းလျှောက်လိုက်သည်။ ဆရာမအိမ်က မြို့အစွန်ဘက်မှာ ဖြစ်သဖြင့် လမ်းတစ်လျှောက် လူတော်တော်ပြတ်သည်ကို သတိထားမိသဖြင့်
“ဆရာမ ခါတိုင်းရော ဒီလိုပဲပြန်တာလား။ လူတော်တော် ပြတ်တယ်နော်”
“အံမယ်လေး ဒီမြို့ပြောင်းလာကတည်းက တစ်ယောက်ထဲ နေထိုင်သွားလာနေတာ ဘာမှမဖြစ်ဘူး”
“ဆရာမအမေရော”
“အမေက အရင်မြို့မှာပဲ နေခဲ့တာ။ အလုပ်အကိုင်တွေကလည်း အဲ့မှာဆိုတော့ ပြောင်းဖို့က မလွယ်ဘူးလေ”
ဆရာမ တစ်ယောက်ထဲ နေနေသည်ကို အခုမှသိသဖြင့် မိုးထက်မြင့်တစ်ယောက် အံ့သြသွားမိသည်။
“ဘာတွေအံ့သြနေတာလဲ။ ငါ့အသက်ပဲ ၃၅ ကျော်နေပြီ တစ်ယောက်ထဲနေတာ ဘာထူးဆန်းလို့လဲ။ တော်တော်များများ ဒီလိုပဲနေကြတာပဲ”
သူ စိုးရိမ်သလို ဖြစ်သွားသည်ကို ရိပ်မိဟန်ဖြင့် ဆရာမက ပြောသည်။ မြို့စွန်ဘက်တွင် မနေသင့်ကြောင်း ပြောမည်ပြင်လိုက်စဥ် ဘေးဘက်မှ လူရိပ်မြင်မိသဖြင့် မိုးထက်မြင့် လှည့်ကြည့်လိုက်မိသည်။
“သြော် ဆရာမတွေ ဆရာမတွေ မျက်နှာလိုက်ချက်ကတော့ (A) ခန်းကကောင်တွေဆို အချိန်ပိုသင်ရတာနဲ့ဘာနဲ့။ ငါတို့ကြတော့ အဖတ်မလုပ်ဘူး”
“ဟုတ်ပ ဟုတ်ပ”
(D) ခန်းမှ လူမိုက်လိုလို နှစ်ကျကျောင်းသားကြီးများဖြစ်သော ထွန်းမင်းတို့အုပ်စုကို မြင်လိုက်သဖြင့် မိုးမြင့်ထက်တစ်ယောက် မျက်နှာပျက်သွားမိ၏။ ဒီကောင်တွေက တကယ့်လူရမ်းကားတွေ၊ တစ်ကျောင်းလုံး၏ အော်ကြော့လန်များဖြစ်သည်။
“သား မင်းတို့ ဘယ်လိုပြောလိုက်တာလဲ။ အရက်စော်တွေလည်း နံဟောင်လို့။ မင်းတို့ အခုမှကျောင်းသားတွေပဲ ရှိသေးတယ်။ တော်တော်ပျက်စီးနေတာလား”
ဆရာမဆုလဲ့ရည်တစ်ယောက် အရက်နံ့ကြောင့် နှာခေါင်းအုပ်ရင်း ပြောလိုက်သည်။
“ဟားဟား ကျုပ်တို့ အရက်သောက်တတ်တာ တစ်ကျောင်းလုံးသိတယ်။ အခုမှ လာအဆန်းလုပ်နေ”
“အေးလေ ပြောလိုက်စမ်းပါ ဘောကြီးရာ။ ဒီဘက်လိုက်တတ်တဲ့ ဖင်ကားမကြီးကို”
“ဟေ့ကောင်တွေ မင်းတို့စကားတွေ လွန်လာပြီ။ သွားတော့ ဆရာမကို မလေးမစား မလုပ်နဲ့”
ဘေးမှ နားထောင်နေသော မိုးထက်မြင့်တစ်ယောက် မနေနိုင်တော့ဘဲ ဝင်ပြောလိုက်မိသည်။
“အောင်မာ မင်းကများ”
ထွန်းမင်းက ရင်ဘတ်ကို တွန်းလိုက်သဖြင့် မိုးထက်မြင့်တစ်ယောက် ယိုင်သွားသည်။
“ဘာတွေဖြစ်နေတာလဲ”
ခပ်လှမ်းလှမ်းမှ လှမ်းအော်သံကြားသဖြင့် ကြည့်လိုက်ရာ ပြေးလာနေသည့် လူတစ်စုကို တွေ့လိုက်သည်။
“မိုးထက် ဘာတွေဖြစ်ကြတာလဲ”
“ဟာ ကိုကြီးဆန်း… ကျွန်တော်နဲ့ ဆရာမ လမ်းလျှောက်လာတာကို ဒီကောင်တွေ လာနှောင့်ယှက်နေလို့”
သူအဖေ၏စက်ရုံမှ အလုပ်သမားခေါင်း ကိုကြီးဆန်းတို့မှန်း သိလိုက်သဖြင်း မိုးထက်မြင့်တစ်ယောက် အားကိုးတကြီး ပြောလိုက်မိသည်။
“ဟေ့ကောင် မင်း… သက်ခိုင်ရဲ့ညီ ထွန်းမင်းမလား။ ဒါ ငါ့ဆရာရဲ့သားကွ။ မင်းတို့ကောင်တွေ လစ်လိုက်တော့”
“ဟုတ် ကိုကြီးဆန်း။ ကျွန်တော်တို့က တစ်ကျောင်းထဲသားချင်းမလို့ စနေတာပါ”
ထွန်းမင်းတို့အုပ်စု ခပ်ကုပ်ကုပ်ဖြင့် ထွက်သွားပြီးနောက် ကိုကြီးဆန်းတို့လည်း မိုးထက်မြင့်ကို နှုတ်ဆက်ပြီး ပြန်သွားကြသည်။
ဆရာမ၏အိမ်က တစ်ထပ်တိုက်ပုလေးဖြစ်ကာ ရေကန်နှင့် အိမ်သာက အပြင်ဘက်တွင် ဖြစ်သည်။ ခြံကျယ်ကျယ်နှင့် သီးသန့်လေးဖြစ်ကာ အပင်ကြီးများ အုပ်ဆိုင်းနေသဖြင့် ခြံအပြင်မှကြည့်လျှင် အိမ်ကိုမြင်ဖို့ မလွယ်ပေ။ စာကျက်ခိုင်းခံထားရသော မိုးထက်၏မျက်လုံးများက စာအုပ်တွင်မရှိဘဲ ခြံထဲရှိရေကန်တွင် ထမီရင်လျားဖြင့် ရေချိုးနေသော ဆရာမ၏ ခန္ဓာကိုယ်တွင်သာ ဝဲနေသည်။ မိုးထက်မြင့်ကိုလည်း အပြစ်တော့မဆိုနိုင်။ ဆရာမ၏ ရေစိုအလှက မြင်သူတကာ မျက်စိမလွှဲနိုင်အောင် ဆွဲဆောင်မှုရှိလှသည်။ အရင်းပိုင်းမြင်နေရသည့် ဆူဖြိုးလှသော နို့အုံကြီးက ရေစို၍ကပ်နေသော ထဘီကြောင့် အလုံးအထည်အတိုင်းသား မြင်နေရသလို တင်ထွားထွားကြီးကလည်း ပကတိအတိုင်းနီးပါး မြင်နေရသည်။
“ပလုတ်တုတ်”
ရင်လျားထားသော ထဘီပြေသွားသဖြင့် ဆရာမမှ လက်နဲ့လှမ်းဆွဲလိုက်သော်လည်း မမှီဘဲ ခါးလောက်ထိ ပြုတ်ကျသွားသည်။ အပေါ်ပိုင်း ဝတ်လစ်စလစ် ဖြစ်သွားသဖြင့် ဖြူဖွေးအိတင်းနေသော ရင်သားကြီးနှစ်မွှာမှာ ရှင်းရှင်းကြီးပေါ်လာသည့်အတွက် မိုးထက်မြင့်တစ်ယောက် ရင်ခုန်သံများမြန်ပြီး မျက်နှာပင် မလွှဲနိုင်တော့ပေ။
“ဟိုကောင်မိုးထက် စာမကြည့်ဘဲ ဘယ်တွေလာကြည့်နေတာလဲ”
ဆရာမဆုလဲ့ရည်တစ်ယောက် ရှက်ရမ်းရမ်းပြီး အော်လိုက်သည်။ သူ ခိုးကြည့်နေတာ မိသွားသဖြင့် မိုးထက်မြင့်တစ်ယောက် ကမန်းကတမ်း မျက်နှာလွှဲလိုက်သည်။ ရင်ခုန်သံများကတော့ ဆူညံနေဆဲ…။
“ဘယ်လိုလဲ ကြည့်ခိုင်းထားတဲ့စာတွေ ရပြီလား”
အဝတ်လဲပြီး အိပ်ခန်းထဲမှ ထွက်လာသည့် ဆရာမ စကားသံကို ကြားသဖြင့် မိုးထက်မြင့်တစ်ယောက် မော့ကြည့်ရင်း မသိမသာ အကဲခတ်လိုက်မိသည်။ ဆရာမမျက်နှာကလေးကတော့ ဟန်ဆောင်တာလား ဘယ်လိုမှ မခံစားရလို့ပဲလားတော့မသိ ရှက်တာရွံ့တာ မရှိဘဲ ပုံမှန်အတိုင်းသာ ဖြစ်သည်။
“ဟုတ် ရပါပြီ ဆရာမ”
တီရှပ်မိုးပြာရောင်လေးနှင့် ကော်ဖီရောင်ဗြောင်ထဘီလေး ဝတ်ထားသည့် ဆရာမလေးကို ငေးကြည့်ရင်း ဖြေလိုက်သည်။ မိုးထက်မြင့်က ကြမ်းပြင်ပေါ်ထိုင်ရင်း စာပွဲပုလေးနှင့် စာလုပ်နေသည့်အတွက် ဘေးမှာ မတ်တပ်ရပ်ရင်း မေးနေသော ဆရာမ၏ရင်သားကြီးများက တီရှပ်လေးအောက်မှ ရုန်းထွက်တော့မယောင် ဖောင်းထွက်နေသည်ကို အတိုင်းသား မြင်နေရသည်။
“အာ”
“ကန်တော့ ဆရာမ ကန်တော့”
မိုးထက်မြင့်တစ်ယောက် အမှတ်တမဲ့နှင့် လက်ကို ဘေးကြမ်းပြင်သို့ချလိုက်ရာ ရုတ်တရတ် ကပ်ထိုင်လိုက်သော ဆရာမဆုလဲ့ရည်၏ တင်ပါးကြီးက လက်ပေါ်သို့ တည့်တည့်ကြီး ထိုင်မိသွားသည်။ နူးညံ့အိထွေးသော အထိအတွေ့နှင့်အတူ မိုးထက်မြင့်တစ်ယောက် ဆရာမ အတွင်းခံမဝတ်ထားသည်ကို ခံစားမိလိုက်သည်။
“ဘုန်း”
ဆရာမဆုလဲ့ရည်တစ်ယောက် ရှက်ရှက်နှင့် ပြန်ထလိုက်ရာ စားပွဲခုံလေးကို တိုက်မိပြီး မိုးထက်မြင့်ဘေးတွင် မှောက်ခုံ လေးဘက်ထောက်ကြီး လဲသွားရာ တင်ပါးကြီးများကို မိုးထက်မြင့်မျက်နှာတည့်တည့်တွင် တည့်တည့်ကြီး ဖင်ဘူးထောင်းထောင်ပြနေသလို ဖြစ်သွား၏။ နာသွားသဖြင့် တန်းမထနိုင်ဘဲ ဖြစ်နေရာ သူ့မျက်နှာရှေ့တွင်ကပ်နေသော အိုးကားကားကြီးကို ကြည့်ရင်း မိုးထက်မြင့်တစ်ယောက် စိတ်မထိန်းနိုင်တော့ဘဲ လက်ဖြင့် လှမ်းပွတ်လိုက်သည်။
‘သွားပြီ ငါတော့ ကျောင်းပဲအထုတ်ခံရမလား အိမ်အတိုင်ခံရတော့မလား မသိဘူး’
ရုတ်တရက် စိတ်အလိုလိုက်မိပြီး လုပ်လိုက်မိရာမှ မိုးထက်မြင့်တစ်ယောက် အသိပြန်ဝင်ပြီး လန့်သွား၏။ ထင်ထားသလို ဆရာမဆီက အော်ငေါက်သံ ထွက်မလာသဖြင့် အကဲခတ်ကြည့်ရာ ဆရာမက သူ့လက်ဝါးဖြင့် ပွတ်နေသည်ကို မခံစားမိသကဲ့သို့ ဖင်ကြီးထောင်လျက်သား ငြိမ်နေသည်ကို တွေ့လိုက်ရသည်။ မိုးထက်မြင့်လည်း နည်းနည်းရဲလာပြီး ပထမ လက်တစ်ဖက်တည်းဖြင့် အိုးကြီးကို ပွတ်နေရာမှ လက်နှစ်ဖက်စုံလိုက်ဖြင့် ပွတ်ကြည့်လိုက်သည်။ ဒါလည်း ဆရာမဆီမှ ဘာအသံမှမကြားရ။ မိုးထက်မြင့်တစ်ယောက် ဆရာမတင်ပါးကြီးကို ခပ်ဖွဖွပွတ်နေရာမှ တစ်ဆင့်တက်ပြီး တင်လုံးကြီးတွေကို အားနည်းနည်းထည့်ကာ ညှစ်ကြည့်လိုက်သည်။
“အင်း… ဟင်းဟင်း”
ဆရာမဆုလဲ့ရည် တင်ပါးဆုံကြီးကို မိုးထက်မြင့်ဘက်သို့ မသိမသာကော့ပေးရင်း ညည်းသံခပ်တိုးတိုးလေး ထွက်လာသည်။
‘ဆရာမကတော့ အထာပေးနေပြီ’
မိုးထက်မြင့်ကလည်း ခပ်အအမဟုတ်တော့ ဆရာမ အလိုတူကြောင်း ခန့်မှန်းမိသည်။ ခပ်စောင်းစောင်းဖြစ်နေသော ခန္ဓာကိုယ်ကို ဆရာမဖင်ကြီးဘက်သို့ တည့်တည့်ပြင်ထိုင်ပြီး ဒူးထောက်ထလိုက်သည်။ ထို့နောက် ဖြစ်ချင်ရာဖြစ်ဟု တွေးကာ ဆရာမ၏ထဘီကို ခါးလည်ထိရောက်အောင် လှန်တင်လိုက်သည်။ ဖြူဖွေးဝင်းလက်နေသည့် ရွှေဘိုမင်းကြိုက် ပေါင်တန်ကြီးနှင့် အတွင်းခံမဝတ်ထားသော ကောက်ထွက်နေသည့် အိုးကားကားကြီးက မိုးထက်မြင့်ရှေ့တွင် အထင်းသားကြီး ပေါ်လာသည်။
“ဂလု”
မိုးထက်မြင့်တစ်ယောက် အသံမြည်အောင်ပင် တံတွေးမျိုချလိုက်မိသည်။ ဆရာမဖင်လုံးကြီးတွေက တစ်လုံးတစ်လုံး နည်းတာကြီးမဟုတ်။ ယခုလို ဝတ်လစ်စလစ်ဖြင့် မြင်လိုက်ရတော့ ကျောင်းစိမ်းထဘီ ဝတ်ထားတုန်းက မြင်ရတာထက်ပင် ပိုကြီးသလို ခံစားမိ၏။ တင်ပါးဆုံကြီးအထက်မှ ခါးကျဥ်ကျဥ်လေးကလည်း ဆွဲညှစ်ချင်စရာကောင်းလောက်အောင် သေးသွယ်သည်။ နောက်သို့ပြူးထွက်နေသည့် အမွှေးပါးပါးလေးသာရှိသော အဖုတ်လေးမှာလည်း ပန်နုရောင်သန်းကာ စေ့ကပ်နေသည်။ အရည်ကြည်လေး နည်းနည်းတော့ စို့နေတာတွေ့လိုက်သဖြင့် ဆရာမ စိတ်ထနေပြီဖြစ်ကြောင်း တန်းသိလိုက်သည်။
“စွပ်”
“အ”
မိုးထက်မြင့် လက်ညှိုးဖြင့်ထိုးလိုက်ရာ အရည်စိုနေသဖြင့် အဆုံးထိ ချောကနည်းဝင်သွားသဖြင့် ဆရာမဆုလဲ့ရည်တစ်ယောက် ပါးစပ်လေးဟပြီး ခပ်တိုးတိုးညည်းသံ ထွက်လာသည်။
“ပလောက် ပလောက်… စွပ်… စွပ်… စွပ်”
“အ”
“အင်း…ဟင်းဟင်း”
မိုးထက်မြင့် လက်တစ်ချောင်းတည်းဖြင့် ထိုးနေရာမှ လက်ညှိုးလက်ခလယ် နှစ်ချောင်းပူးပြီး ခပ်သွပ်သွပ်လေး ကစားပေးလိုက်သည်။
“ဇွပ်…ဇွပ်”
“အောင်မလေးလေး”
“အား…တော်တော့…တော်တော့”
ဆရာမဆုလဲ့ရည်တစ်ယောက် ပါးစပ်ကသာ တော်ဖို့ပြောနေသော်လည်း တင်ပါးဆုံကြီးကိုတော့ မိုးထက်မြင့်လက်ချောင်းတွေနှင့်အတူ စည်းချက်ညီညီ ကော့ပေးရင်း ပေါင်တန်ကြီးတွေ ပိုပိုကားလာသည်။ မိုးထက်မြင့် ဘယ်လိုမှစိတ်မထိန်းနိုင်တော့သဖြင့် လက်ချောင်းများကို အဖုတ်ထဲမှ ပြန်ထုတ်ကာ ပုဆိုးနှင့် အောက်ခံဘောင်းဘီကို အမြန်ချွတ်ပြီး ဆရာမတင်ပါးကြီးများကို လက်နှစ်ဖက်ဖြင့်ကိုင်ရင်း သူ့ငပဲကြီးကို ဆရာမအဖုတ်ဝကို တေ့ကာ ဖိသွင်းချလိုက်တော့သည်။
“အာ့…ဟ…ဟ”
ညည်းသံများဖြင့် ဆရာမဆုလဲ့ရည်တစ်ယောက် ခါးကော့တက်လာသည်။
“ဗျွတ်ဗျွတ်ဘွတ်ဘွတ်”
“အ..အ”
“ဗျိဗျိဗျစ်ဗျစ်”
“ဇွိဇွိဘွတ်ဘွတ်…ဘုန်း…ဘုန်း”
“အောင်မယ်လေး…သား…ဖြည်းဖြည်း…လုပ်ပါကွာ”
ဆောင့်လိုက်တိုင်း အတွင်းဘက်ခွက်ဝင်သွားပြီး ဆွဲထုတ်လိုက်လျှင် စူပြီး နှုတ်ခမ်းသားများ ကပ်ပါလာသော ဖောင်းကြွနေသည့် ဆရာမ၏အဖုတ်လေးကို ကြည့်ရင်း မိုးထက်မြင့် ပိုပိုစိတ်ထလာပြီး အရှိန်မြင့်မြင့်လာကာ သူ့ဆီးစပ်အရင်းနှင့် ဆရာမဖင်ကြီး ကပ်သည့်အထိ ဆောင့်ဆောင့်လိုးလိုက်သည်။ ဆရာမဖင်တုံးဖြူဖြူကြီးများကလည်း သူဆောင့်လိုးလိုက်တိုင်း တုန်ခါနေသည်။ မိုးထက်မြင့်လည်း လိုးနေရင်းမှ တင်ပါးကြီးကိုကိုင်ထားသော လက်များထဲမှ တစ်ဖက်ကိုလွှတ်ကာ ဆရာမ၏ဆံပင်များကို နောက်မှစုကိုင်ပြီး ဆွဲလိုက်ရာ ဆရာမ၏ခေါင်းလေး မော့တက်လာသည်။
“အင်း…ဘွတ်…ဘွတ်…အ”
“ဟင်း…ဟင်း…”
ဆရာမဆုလဲ့ရည် ညည်းသံများက ပိုမိုကျယ်လာပြီး သူမ၏ဖင်ကြီးကိုလည်း နောက်သို့ အတင်းပြန်ဆောင့်ပေးလာသည်။ ဆရာမ ပြီးချင်လာမှန်းသိလိုက်သောကြောင့် မိုးထက်မြင့်လည်း လက်နှစ်ဖက်ဖြင့် ဆရာမခါးကျဥ်ကျဥ်လေးကို စုံကိုင်ပြီး အားကုန်ဆောင့်လိုးလိုက်သည်။
“အမယ်လေး ထွက်ကုန်ပြီ… ထွက်ကုန်ပြီ”
“အား…ကောင်းလိုက်တာ…ဆရာမရာ”
ဆရာမဆုလဲ့ရည်တစ်ယောက် အိုးကြီး တဆတ်ဆတ်တုန်ပြီး ပြီးသွားသလို မိုးထက်မြင့်လည်း ဆရာမဖင်လုံးကြီးနှစ်လုံးကို အသားကုန်ဖြဲရင်း သူ့လီးကြီးကို စောက်ဖုတ်ပေါက်ထဲ အဆုံးထိသွင်းကာ သုတ်ရည်များကို သားအိမ်ပြည့်အောင် ပန်းထုတ်လိုက်သည်။
“ပလွတ်”
မိုးထက်မြင့်လည်း ပျော့သွားသော သူ့ငပဲကြီးကို ဆရာမစောက်ဖုတ်ပေါက်ထဲမှ ဆွဲထုတ်လိုက်သည်။
“သွား…သွား...စာရပြီမလား..ပြန်တော့…ပြန်တော့”
ဖင်ကြီးထောင်ရင်း ငြိမ်နေသော ဆရာမဆုလဲ့ရည်လည်း အသိပြန်ဝင်သလိုဖြစ်ကာ ထဘီကို ပြန်ဆွဲချရင်း သူ့အိပ်ခန်းထဲသို့ ဝင်ပြေးသွားသည်။
“ဆရာမ…ဆရာမ”
ဘယ်လိုခေါ်ခေါ် အိပ်ခန်းတံခါးကို လော့ချပြီး ဘာမှမတုံ့ပြန်တော့သောကြောင့် နာရီဝက်လောက်ကြာသောအခါ မိုးထက်မြင့်လည်း လက်လျှော့ပြီး အိမ်ပြန်လိုက်တော့သည်။
‘ဘယ်လိုလုပ်ရပါ့မလဲ’
ဆရာမဆုလဲ့ရည်တစ်ယောက် စိတ်အလိုကိုလိုက်မိပြီးမှ မိမိကိုယ်ကို စိတ်တိုနေမိသည် ။ မနက်ဖြန် ကျောင်းရောက်လျှင် ဘယ်လိုမျက်နှာနှင့် မိုးထက်မြင့်ကို ရင်ဆိုင်ရမည်လည်းမသိ၊ ရှက်လည်း တော်တော်ရှက်မိသည်။
———————————————
“ဟျောင့်မိုးထက် ဘာတွေငိုင်နေတာလဲ”
နောက်တစ်နေ့ ကျောင်းတွင်တွေ့သောအခါ ဘာမှမဖြစ်ခဲ့သလို မျက်နှာထားခပ်တင်းတင်းဖြင့် သူ့ကို ပုံမှန်အတိုင်းသာ ဆက်ဆံနေသော ဆရာမဆုလဲ့ရည်ကြောင့် အတွေးလွန်နေသော မိုးထက်မြင့်တစ်ယောက် သူငယ်ချင်းဖြစ်သူ သန့်ဇင်ရဲ့ ခေါ်သံကြားမှ ကျောင်းဆင်းချိန်ရောက်ပြီဖြစ်ကြောင်း သတိထားမိသည်။
“ဆရာမနဲ့နီးစပ်အောင် ဘယ်လိုလုပ်ရင်ကောင်းမလဲ စဥ်းစားနေတာ”
နောက်သလိုလို ပြောင်သလိုလိုနှင့် မိုးထက်မြင့် အမှန်အတိုင်း ဝန်ခံလိုက်သည်။
“ဟေ့ကောင် မင်း ဆရာမနဲ့နီးစပ်ချင်ရင် အခုချိန်က အကောင်းဆုံးပဲနော်။ လူရည်ချွန်ပြိုင်ပွဲ ပြီးသွားရင် မင်းဆရာမနဲ့ နှစ်ယောက်ထဲ တွေ့ဖို့က မလွယ်ဘူး”
“အေး သန့်ဇင်ပြောတာ ဟုတ်တယ်ကွ။ စာမေးပွဲကြီးကလည်း နီးလာပြီဆိုတော့ မင်း အချိန်ဆွဲမနေနဲ့။ ဖွင့်ပြောမယ်ဆို ပြောလိုက်တော့။ ပြတ်ပြတ်သားသားသာလုပ်”
အကြောင်းစုံမသိဘဲ ပြောနေသော သူငယ်ချင်းနှစ်ယောက်စကားများကို နားထောင်ရင်း မိုးထက်မြင့်တစ်ယောက် ပြုံးစိစိသာ လုပ်နေမိသည်။ သူတို့ပြောသလို ပြိုင်ပွဲပြီးလျှင် ဆရာမနဲ့ နီးနီးစပ်စပ် နှစ်ယောက်ထဲတွေ့ဖို့ မလွယ်တော့တာကိုတော့ သူရိပ်မိသည်။
“မနက်ဖြန် အခုပေးလိုက်တဲ့စာတွေ အကုန်ရနေတာကိုပဲ လိုချင်တယ်နော်”
အချိန်ပိုသင်ပေးနေချိန်တစ်လျှောက်လုံးတွင်လည်း သူ့ကို ခပ်တည်တည်နှင့် စာအကြောင်းမှလွဲ၍ တခြားစကား အစမခံသော ဆရာမကြောင့် မိုးထက်မြင့်တစ်ယောက် မဝင့်မရဲနှင့် အကြံအိုက်နေသည်။ စာအုပ်တွေသိမ်းပြီး ခြင်းလေးဆွဲကာ စာသင်ခန်းအပြင်သို့ လျှောက်သွားသော ဆရာမကိုကြည့်ရင်း ဖြစ်ချင်ရာဖြစ် ဖွင့်ပြောဖို့ ဆုံးဖြတ်လိုက်သည်။
“ဆရာမ ခဏလေးနေပါဦး… ကျွန်တော် ပြောစရာလေးရှိလို့ပါ”
“ပြောစရာရှိရင် နောက်ရက်မှပြော”
ဆရာမဆုလဲ့ရည် မိုးထက်မြင့်စကားသံကြောင့် နောက်လှည့်မကြည့်ဘဲ ခြေလှမ်းခဏရပ်သွားရာမှ ပုံမှန်အတိုင်း ပြန်လျှောက်လိုက်သည်။
“အို…လွှတ်…လွှတ်စမ်း…မင်းဘာလုပ်တာလဲ”
ပြေးလိုက်လာပြီး သူမခါးလေးကို နောက်မှသိုင်းဖက်လိုက်သော မိုးထက်မြင့်ကြောင့် ဆရာမဆုလဲ့ရည် အလန့်တစ်ကြား အော်လိုက်မိသည်။
“မလွှတ်ဘူးဗျာ… ဆရာမက ဘာမှမဖြစ်ခဲ့သလို နေနိုင်ပေမယ့် ကျွန်တော်ကတော့ မနေနိုင်ဘူး”
“ငါအော်လိုက်မှာနော်”
“အော်လည်း မလွှတ်နိုင်ဘူးဗျာ…။ ကျောင်းထွက်ရလည်း ဂရုမစိုက်ဘူး။ ကျွန်တော် ဆရာမမရှိရင် မနေနိုင်ဘူး”
ပြောမယ့်သာပြောရတာ ဆရာမ တကယ်အော်မှာကိုတော့ ကြောက်မိသည်။ သူ့ကို ကျောင်းထုတ်ခံရအောင်တော့ ဆရာမလုပ်မည်မဟုတ်ဟုသော မသိစိတ်ကြောင့်သာ အရဲကိုးမိခြင်းဖြစ်သည်။
“သား… မင်းနဲ့ဆရာမနဲ့က မဖြစ်နိုင်ပါဘူးကွယ်။ အချိန်မလွန်ခင် အရင်လိုပဲ ပြန်နေကြရအောင်နော်။ မှားခဲ့တာတွေကို မေ့လိုက်ကြရအောင်”
“ကျွန်တော်တော့ ဘယ်လိုမှမမေ့နိုင်ဘူး…”
မိုးထက်မြင့် ဆရာမခါးလေးကို သိုင်းဖက်ထားသော လက်များကို ပိုအားထည့်လိုက်ပြီး ဖြူဖွေးကျော့ရှင်းနေသော ဆရာမဂုတ်သားလေးကို နမ်းလိုက်သည်။
“အရမ်းချစ်တာပဲ ဆရာမရယ်…။ ဆရာမရော”
“မသိတော့ဘူးကွာ… မင်းကအရမ်းဆိုးတာပဲ”
သူဖက်ထားတာကို မရုန်းပဲ ငြိမ်နေသော ဆရာမကြောင့် မိုးထက်မြင့်တစ်ယောက် လက်များကို ခါးလေးကိုသိုင်းဖက်ထားရာမှ တင်ပါးကြီးများပေါ်သို့ ပြောင်းပြီးညှစ်လိုက်သည်။
“တစ်ယောက်ယောက် တွေ့သွားမယ်”
“ဘယ်သူမှမရှိတော့ပါဘူး ဆရာမရဲ့။ ကျွန်တော်တို့ နှစ်ယောက်ထဲပါ”
“ဒါပေမယ့်…အို”
တင်ပါးကြီးကိုကိုင်နေသော မိုးထက်မြင့်လက်များက ရင်ဖုံးအက်ျီလေးအောက်မှ ဆူထွက်နေသော နို့လုံးကြီးများကို ပြောင်းကိုင်လိုက်သည်။ ဆရာမ၏နို့ကြီးများကို ရင်ဖုံးပေါ်မှ ခဏညှစ်ပြီး နောက်ကျောဘက်မှ ဘက်လျှိုကာ ဘရာစီယာဂျိတ်များကို ဖြုတ်လိုက်သည်။ ထို့နောက် ဂျိတ်ဖြုတ်လိုက်သဖြင့် ချောင်သွားသော ဘရာစီယာအတွင်းသို့ ဘယ်လက်ကို ထိုးထည့်ပြီး ဆရာမ၏ရင်သားကြီးများကို ကိုင်ညှစ်လိုက်သည်။ နူးညံ့လုံးတင်းနေသည့် ကျွဲကောသီးပမာ နို့ကြီးများကို ညှစ်ရင်းမှ ဆရာမ၏ နို့သီးခေါင်းလေးများ ထောင်တက်နေသည်ကို ခံစားမိသဖြင့် လက်ညှိုး လက်မနှင့် ညှပ်ကာ ဖိပွတ်ပေးလိုက်သည်။ ညာလက်ဖြင့် ကျောင်းစိမ်းထမီအောက်သို့ အရှေ့ဘက်မှ လက်အတင်းလျှိုထည့်ပြီး ဆရာမ၏ အတွင်းခံဘောင်းဘီလေးအောက်ထဲထိ နှိုက်ကာ အဖုတ်လေးကို အုပ်ကိုင်လိုက်သည်။ ဆရာမဆုလဲ့ရည် စိတ်ထပြီး အရည်လေးများ ရွှဲနေသည်ကို သိလိုက်ပြီး ဆရာမအဖုတ်လေးကို လက်ချောင်းများဖြင့်နှိုက်လိုက် ထောင်ထနေသော အစိလေးကိုပွတ်လိုက်နှင့် ကလိပေးလိုက်၏။ ဆရာမဆုလဲ့ရည်တစ်ယောက် ကိုင်ထားသောခြင်းလေးကို ဘေးသို့ချပြီး ခေါင်းလေးမော့ ရင်ဘတ်ကော့ပြီး ဖင်ကြီးတလှုပ်လှုပ်နှင့် ဖီးတက်နေတော့သည်။
မိုးထက်မြင့်လည်း စိတ်မထိန်းနိုင်တော့သဖြင့် ဆရာမပခုံးလေးကိုကိုင်ကာ မျက်နှာချင်းဆိုင် ဆွဲလှည့်ပြီး ဆရာမ၏ နီနီထွေးထွေး နှုတ်ခမ်းဖူးဖူးလေးကို ဆွဲစုပ်လိုက်ရင်း ပုဆိုးနှင့် အောက်ခံဘောင်းဘီကို ချွတ်လိုက်သည်။ ထို့နောက် ဆရာမကို စာသင်ခုံပေါ်သို့ ခါးမှပွေ့တင်လိုက်ရင်း ထဘီဆွဲလှန်ကာ ဆရာမ၏ အတွင်းခံဘောင်းဘီလေးကို ချွတ်ရင်း ပေါင်ကြီးများကို ဖားပေါင်စင်းပုံစံ ကားခိုင်းလိုက်သည်။ ပြီးနောက် ဂျိတ်ဖြုတ်ထားသော ဘရာစီယာအောက်မှ လက်များကို လျှိုသွင်းကာ နို့လုံးကြီးနှစ်လုံးကိုညှစ်ရင်း အရည်များရွှဲနေသော အဖုတ်ဖောင်းဖောင်းကြီးကို လီးတေ့ကာ ဆောင့်လိုးလိုက်သည်။
“ဘွတ်..ဘွတ်…”
“အ…အ”
“ဇွပ်… ပလွပ်”
“အင့်…ဟင့်…အင့်…ဟင့်….အိုး”
ဆရာမဆုလဲ့ရည်လည်း မိုးထက်မြင့်ကို သိုင်းဖက်ရင်း ဖင်ကြီးကို ကော့ကော့ပေးကာ ကာမအရသာကို ကောင်းကောင်းကြီး ခံစားနေတော့သည်။
“ဘွတ်…ဗျစ်…ဗျစ်”
“အား… ဆရာမ အရမ်းကောင်းလာပြီ။ သား မြန်မြန်လေး ဆောင့်ပေးပါ”
“အ… ဟင်း… ကျွန်တော်လည်း ပြီးတော့မယ် ဆရာမ”
မိနစ်နှစ်ဆယ်ခန့်ကြာအောင် အားရပါးရ ဆောင့်လိုးပြီးနောက် ဆရာမနို့သီးခေါင်းနှစ်ဖက်ကို လိမ်ညှစ်ရင်း အဖုတ်ထဲသို့ သုတ်ရည်များ ပန်းထည့်ကာ ဆရာမနှင့်အတူ ပြီးလိုက်သည်။ ခပ်လှမ်းလှမ်းမှ ခြေသံများကြားရသဖြင့် ခုံပေါ်တွင် ထပ်လျက်သားကြီး အမောဖြေနေသော ဆရာမဆုလဲ့ရည်နှင့် မိုးထက်မြင့်တို့နှစ်ယောက် ကမန်းကတမ်းနှင့် အဝတ်များကို ပြန်ဝတ်လိုက်သည်။ အခန်းဝသို့ လူရောက်လာသည်ကို သိလိုက်သဖြင့် ခုံအောက်တွင်ညှပ်နေသော ဆရာမ၏အတွင်းခံလေးကို ကောက်နေသော မိုးထက်မြင့်လည်း အတွင်းခံလေးကို သူ့လွယ်အိတ်ထဲသို့ ထည့်လိုက်သည်။
“သြော် ဆရာမ မပြန်သေးဘူးလား”
“အခုဘဲပြန်တော့မှာ ဦးလေးရေ။ ဒီကလေးကို အချိန်ပိုသင်ပေးနေလို့”
ခြေသံပိုင်ရှင်မှာ ကျောင်းစောင့်ကြီး ဦးလူဘဖြစ်နေပြီး သူ့ကြည့်ရတာ ဘာမှရိပ်မိပုံမပေါ်သဖြင့် မိုးထက်မြင့်တစ်ယောက် စိတ်အေးသွားရသည်။ ဦးလူဘကို နှုတ်ဆက်ပြီးနောက် နှစ်ယောက်သား ကျောင်းဝန်းထဲမှ ထွက်ခဲ့လိုက်၏။ ဆရာမက သူ့အိမ်သို့မလိုက်ခိုင်းဘဲ စာပြန်ကျက်ရန်ပြောသဖြင့် နောက်ရက်တွင် သူ့ကို သူစိမ်းလိုမဆက်ဆံရန် ကတိတောင်းရာ
“မင်းလိမ္မာရင်… ဆရာမတစ်ကိုယ်လုံး မင်းအတွက်ပါကွာ”
ဟု ပြောပြီး ထဘီအစိမ်းလေးအောက်မှ အတွင်းခံမပါသည့် ဖင်လုံးကြီးနှစ်လုံးကို လှုပ်ရင်း ထွက်သွားသော ဆရာမဆုလဲ့ရည်ကိုကြည့်ရင်း မိုးထက်မြင့် ပြုံးပြုံးကြီးကျန်ခဲ့သည်။
နောက်ပိုင်းရက်များတွင်တော့ ဆရာမဆုလဲ့ရည်တစ်ယောက် အတန်းချိန်သာ မိုးထက်မြင့်ကို ပုံမှန်ဆက်ဆံပြီး အချိန်ပိုသင်ချိန်ဆို တစ်ယောက်နှင့်တစ်ယောက် ချစ်သူတွေလိုသာ ဆက်ဆံကြသည်။ အချိန်ပိုသင်ပြီးတိုင်းလည်း အနည်းဆုံး တစ်ချီတော့ လိုးဖြစ်ကြသည်။ တစ်ချို့ရက်များတွင် သန့်ဇင်တို့နှင့် စာသွားကျက်မည်ပြောကာ ဆရာမအိမ်လိုက်သွားပြီး တစ်ညလုံး လိုးဖြစ်ကြသည်။ ဆရာမကလည်း သူဘယ်အချိန်လိုးလိုး မညည်းမညူ ခံပေးသည်….။
………………………………………………………..
လူရည်ချွန်စာမေးပွဲဖြေပြီးသည်မှာ နှစ်ပတ်လောက်ပင် ရှိပြီဖြစ်သည်။ ပြိုင်ပွဲပြီးကတည်းက ဆရာမနှင့် နှစ်ယောက်တည်း မတွေ့ဖြစ်။ အရင်လို အချိန်ပိုလည်းမရှိ။ ဆရာမအိမ်လိုက်ဖို့ကလည်း သန့်ဇင်အိမ် စာသွားကျက်တယ်ဆိုပြီး သန့်ဇင်အိမ်သို့မသွားကြောင်း အိမ်ကသိသွားသဖြင့် ကျောင်းဆင်းဆင်းချင်း အိမ်ပြန်ရပြီး ဘယ်မှမထွက်ခိုင်းရာ မိုးထက်မြင့်တစ်ယောက် ဘယ်လိုလုပ်ရင်ကောင်းမလဲ စဥ်းစားနေမိသည်။ ကျောက်သင်ပုန်တွင်း စာရေးတိုင်း လှုပ်ခါနေသော မလိုးရတာ နှစ်ပတ်ခန့်ရှိပြီဖြစ်သော ဆရာမဆုလဲ့ရည်ဖင်ဆုံကြီးကလည်း မိုးထက်မြင့်စိတ်ကို ဆွနေသလိုပင်။ နောက်ဆုံး ဘယ်လိုမှမနေနိုင်တော့သဖြင့် မုန့်စားကျောင်းခဏဆင်းချိန်တွင် ကျောင်းအနောက်ဘက်ရှိ မယ်ဇလီပင်နှင့် တမာပင်ကြီးများ ပေါက်နေသော တောအုပ်လေးဘက်သို့ ဆရာမဆုလဲ့ရည်ကို ချိန်းလိုက်သည်။
ထိုတောအုပ်လေးနှင့် ကျောင်းကြားတွင်လည်း ခြုံကြီးများရှိရာ ကျောင်းသားကျောင်းသူများ လာလေ့မရှိသလို အပြင်မှကြည့်လျှင်လည်း တော်ရုံနှင့် မမြင်ရပေ။
“မိုးထက်က ဇွတ်ပဲကွာ။ တော်ကြာ တစ်ယောက်ယောက် မြင်သွားရင် မကောင်းဘူး”
“မတွေ့တာကြာတော့ အရမ်းတွေ့ချင်လို့ပါ ဆရာမရယ်။ ဆရာမက ကျွန်တော့်ကို မတွေ့ချင်ဘူးလား”
“အဲ့လိုမဟုတ်ပါဘူးကွာ။ ဆရာမလည်း တွေ့ချင်တာပေါ့”
အချိန်သိပ်မရသဖြင့် မိုးထက်မြင့်လည်း အချိန်မဆွဲတော့ဘဲ ဆရာမဆုလဲ့ရည်ကို တမာပင်ကြီးအား လက်ထောက်ပြီး ဖင်ကုန်းခိုင်းလိုက်သည်။ ဆရာမဆုလဲ့ရည်မှာလည်း ပါးစပ်ကသာ ဟန်ကိုယ်ဖို့ပြောနေတာ မိုးထက်မြင့်နှင့် နှစ်ယောက်ထဲတွေ့ဖို့ ခက်သည်ဖြစ်ရာ ခပ်မြန်မြန်ပင် အတွင်းခံဘောင်းဘီလေးကို ဆွဲချွတ်ပြီး ထဘီကို ခါးထိလှန်တင်ကာ တမာပင်ကြီးကို လက်ထောက်ရင်း ဖင်ကုန်းပေးလိုက်သည်။
“ဘွတ်…ဗျစ်…ဘု”
“အ…ဟင်း”
“အင်းဟင်း…. မိုးထက်.. မြန်…မြန်..လိုးပေးပါ…။ မုန့်စားကျောင်းဆင်းချိန်က… အ… အဟင့်… ပြည့်တော့မယ်”
“ဟုတ်…ဟုတ်”
မိုးထက်မြင့် ဆရာမဖင်ကြီးကို လှိုင်းထအောင်ဆောင့်ရင်း လရည်များကို အဖုတ်ထဲ ပန်းထည့်လိုက်သည့်အချိန်မှာပင် ကျောင်းတက်ဘဲလ်တီးသံ ကြားလိုက်သည်။
“မိုးထက် သွားရအောင်…။ ဆရာမ အရင်သွားမယ်… မိုးထက်က ခဏနေ နောက်ကလိုက်ခဲ့”
ပြောပြောဆိုဆိုနှင့် ခပ်သွက်သွက်လေး ထွက်သွားသော ဆရာမကိုကြည့်ရင်း မိုးထက်မြင့် ခဏစောင့်နေလိုက်သည်။ ဆရာမ ကျောင်းထဲဝင်သွားလောက်မှ နောက်မှလိုက်ဖို့ ထွက်ခဲ့လိုက်သည်။
“ချွတ်…ချွတ်…ဝုန်း”
“ဘာလဲဟ”
ခြုံကြီးများကိုကျော်လာသော မိုးထက်မြင့်တစ်ယောက် နောက်ဘက်မှ သစ်ကိုင်းကြိုးကျသံလို ကြားလိုက်သဖြင့် လန့်ပြီး လှည့်ကြည့်လိုက်မိသည်။
“မိုးထက် ဆရာက မင်းကျောင်းတက်ချိန်ရောက်တာတောင် မလာသေးလို့ ပြောနေတယ် မြန်မြန်လာ”
ဘာအသံလဲ သိချင်သောကြောင့် ပြန်သွားကြည့်ရန် ပြင်နေသော မိုးထက်မြင့်တစ်ယောက် ကျောင်းခန်းထဲမှ ထွက်လာကာ လှမ်းအော်နေသော ပိုင်စိုးအော်သံကို ကြားရသောကြောင့် မကြည့်ဖြစ်တော့ဘဲ ကျောင်းဆီသို့ အမြန်လျှောက်သွားလိုက်သည်။
ဆရာမဆုလဲ့ရည် အိမ်ပြန်လမ်းတွင် မုန့်စားကျောင်းဆင်းချိန်က အကြောင်းကို စဥ်းစားရင်း ပြုံးနေမိသည်။ တကယ့်ကောင်ဆိုးလေး။ သူမကို ခြုံဘေးတွင် လိုးသွားသည်။ နောက်တစ်ခါတွေ့မှ ငေါက်ပစ်ဦးမယ်ဟု တွေးရင်း ခပ်ဖြည်းဖြည်း လမ်းလျှောက်နေမိသည်။
“အဟမ်း…အဟမ်း”
“ဆရာမ…. ကျုပ်တို့ ဆရာမဆီမှာ သင်တန်းတက်ချင်လို့”
ရုတ်တရက် နောက်မှ အသံကြားသဖြင့် လှည့်ကြည့်လိုက်ရာ နှစ်ကျကျောင်းသားကြီးများဖြစ်သော ထွန်းမင်းတို့အုပ်စုမှန်း သိရသဖြင့် တော်တော်စိတ်ရှုပ်သွားမိသည်။ အဲ့ကောင်တွေက ဘယ်လိုမှ ဆုံးမလို့ရသည့်သူတွေမဟုတ်။ သူမစာသင်သည့်အချိန်ဆိုလျှင်လည်း နောက်မှနေပြီး “နည်းတဲ့အိုးကြီးမဟုတ်ဘူး” “ဖင်ထောင်ခိုင်းပြီး လိုးလိုက်ရရင်တော့ကွာ” စသဖြင့် မကြားတကြား ပြောတတ်သည်။ သူတို့အုပ်စုက သိသလောက်တော့ ၅ ယောက်ဖြစ်သည်။ ထွန်းမင်း, ဘောကြီး, မျိုးမင်း, မောင်စိုး, သက်ကိုနှင့် ကောင်းစံတို့ဖြစ်သည်။ အကုန်လုံးက နှစ်ကျကျောင်းသားကြီးများဖြစ်ပြီး အခန်းတွင်းရှိ ကျောင်းသားကျောင်းသူများကို အနိုင်ကျင့်တတ်ရာ ရုံးခန်းကို မကြာခဏ ရောက်တတ်ကြသည်။ ယခုလည်း တကယ်စာသင်ချင်လို့မဟုတ်ဘဲ တမင် သူမကို ရိသဲ့သဲ့လာလုပ်နေမှန်း သိသဖြင့် မျက်နှာကို ခပ်တင်းတင်းထားပြီး
“ဆရာမက ကျူရှင်မသင်ဘူးကွယ့်။ မင်းတို့သင်ချင်ရင် ဆရာမရဲ့အသိ ကျူရှင်ဆရာ ဆရာမတွေနဲ့ အပ်ပေးမယ်”
ဟုပြောလိုက်သည်။
“ကျုပ်တို့က ဆရာမဆီမှာ လိင်ဆက်ဆံနည်းသင်တန်း တက်ချင်တာဗျ”
“ဟား…ဟား…ဟား”
“ဘာပြောတယ်…။ နင်တို့ကောင်တွေ တော်တော်မိုက်ရိုင်းပါလား…။ ရဲစခန်းရောက်ချင်လို့လား”
ဆရာမဆုလဲရည်တစ်ယောက် စိတ်အရမ်းတိုသွားသည်။ ဒီကောင်တွေ ရိုင်းမှန်းတော့သိတယ် ဒီလောက်ကြီး ဆိုးမယ်တော့ မထင်ခဲ့။ ကြောက်တာတော့ မကြောက်။ ခပ်လှမ်းလှမ်းတွင် ဖြတ်သွားဖြတ်လားများရှိသဖြင့် တစ်ချက်အော်လိုက်ရုံသာ။
“တိုင်လိုက်လေ… ရဲစခန်းရောက်လို့ကတော့ ခင်ဗျားနဲ့ ခင်ဗျားသူငယ် မိုးထက်မြင့်ဆိုတဲ့ အကောင်အကြောင်း တစ်နိုင်ငံလုံး သိသွားမယ်”
ထွန်းမင်း ဆရာမဆုလဲ့ရည်ကို ရိသဲ့သဲ့ဖြင့်ပြုံးရင်း သူ့ဖုန်းထဲမှ ပုံများကို ပြလိုက်သည်။ ပုံများကိုမြင်လိုက်သော ဆရာမဆုလဲ့ရည်တစ်ယောက် မေ့လဲမလိုပင် ဖြစ်မိသွားသည်။ ပုံတွေက သူမနှင့် မိုးထက်မြင့် မုန့်စားကျောင်းဆင်းချိန်တွင် လိုးနေတုန်းကပုံများ ဖြစ်သည်။ ဗီဒီယိုများပင် ပါသေးသည်။
“ဖျက်ဖို့တော့ မကြံနဲ့။ ကျုပ်ဘော်ဒါတွေဆီမှာ သပ်သပ်သိမ်းထားတာတွေ ရှိတယ် ”
“သားတို့ ပိုက်ဆံဘယ်လောက်လိုချင်လဲ ဆရာမပေးမယ်။ အဲ့ပုံတွေ ဗီဒီယိုတွေကို ဖျက်ပေးပါ”
“ကျုပ်တို့က ပိုက်ဆံမလိုချင်ဘူး။ ဆရာမဆီမှာ လိင်သင်တန်း တက်ချင်တာ”
“ဟားဟား”
“ဟုတ်တယ် ဟုတ်တယ်”
“ငိုမနေစမ်းပါနဲ့ ဆရာမရာ။ သွားရအောင် တစ်ယောက်ထဲနေတာမလား။ ကျုပ်တို့စုံစမ်းပြီးပြီ”
ဆရာမ သူ့တို့ကို မလှန်နိုင်တော့မှန်းသိသဖြင့် ထွန်းမင်းက ဆရာမခါးလေးကိုဖက်ရင်း ခေါ်သွားလိုက်သည်။
“ဆရာမအိမ်လေးက ဘယ်ဆိုးလို့လဲ အကျယ်ကြီးဘဲ”
ဆရာမဆုလဲ့ရည်ခါးကိုဖက်ရင်း အိမ်လေးကိုကြည့်ကာ ပြောလိုက်သည်။ ဆရာမဆုလဲ့ရည်မှာတော့ မျက်ရည်များကျကာ ငိုနေမိသည်။ သူမ ဘယ်လိုတောင်းပန်ပန် မရ။ လမ်းမှာကိုပဲ လူပြတ်သွားလျှင် ထွန်းမင်းလက်က သူမခါးကို ဖက်ထားရာမှ တင်ပါးကြီးများဆီသို့ ပြောင်းသွားပြီး ပွတ်လိုက်ညှစ်လိုက်နှင့် လုပ်သည်။ ထွန်းမင်းတင်ပါးကြီးများကို ညှစ်နေချိန် ကျန်သည့် ၄ ယောက်က သူမနို့အုံကြီးများကို ဝိုင်းညှစ်သည်။ နာတယ်ပြောလည်း မရ ။ခေါင်းငုံ့ပြီးငိုနေသော ဆရာမဆုလဲ့ရည်ကိုကြည့်ရင်း ထွန်းမင်း တဟားဟားဖြင့် အသံထွက်အောင် ရယ်လိုက်၏။ ကျောင်းတွင် ရုပ်ရော ခန္တာကိုယ်ပါ အလှဆုံးဖြစ်သော မာနကြီးသည့် ဆရာမ တောင့်တောင့်ဖြောင့်ဖြောင့်ကြီးကို လိုးခွင့်ရတော့မည် ဖြစ်သည့်အတွက် ကျေနပ်နေမိသည်။ ဒီနေ့မှ ကျောင်းနောက်ဘက် မယ်ဇလီတောတွင် အရက်သောက်ဖို့ အကြံပေးသော သက်အောင်ကိုလည်း တစ်ဝိုင်းပြုစုဖို့ ဆုံးဖြတ်လိုက်သည်။
“ကဲ…ဆရာမ…ငိုမနေနဲ့…အဝတ်တွေချွတ်”
“မလုပ်ပါနဲ့ သားရယ်… ဆရာမ တောင်းပန်ပါတယ်”
“ခင်ဗျားကြီးကို ကျုပ်ကောင်းကောင်းပြောနေတုန်း လုပ်နော်။ ခင်ဗျားအကောင်ကိုပါ ကျောင်းထုတ်ခံရပြီး လူတောမတိုးနိုင်အောင် ဖြစ်စေချင်လို့လား”
မိုးထက်မြင့်နှင့် ချိန်းခြောက်လိုက်တော့မှ ရုန်းနေသော ဆရာမဆုလဲ့ရည် ငြိမ်သွားရာ ထွန်းမင်းတစ်ယောက် ဆရာမအားနည်းချက်ကိုရိပ်မိပြီး ကြိတ်ပြုံးလိုက်သည်။ သူ့အစ်ကိုသက်ခိုင်ဆီမှရသော မိန်းမများကို အသိစိတ်လွတ်ပြီး ကာမစိတ်များ ထန်စေသည့် ဆေးကိုပါသုံးရန် ဆုံးဖြတ်လိုက်သည်။ ထွန်းမင်းက လူတစ်မျိုးဖြစ်သည်။ သူလိုးနေချိန်ဆို အလိုးခံသူမိန်းမမှ သူလိုးတာ ဘယ်လိုကောင်းကြောင်းပြောမှ စိတ်ကျေနပ်သူဖြစ်သည်။ ဆရာမ မာနကြီးပုံနှင့်ဆို သူလိုးနေချိန် ဘာသံမှမထွက်ဘဲ ငြိမ်နေမည်မှာ သေချာသလောက်ရှိနေသည့်အတွက် ဆေးခပ်ရန် ပြင်လိုက်သည်။
“ရော့ ဆရာမ အချိုရည်လေးသောက်လိုက်”
ဆရာမဆုလဲ့ရည်လည်း မထူးတော့ပါဘူးတွေးရင်း ထွန်းမင်းပေးသည့် အချိုရည်ကို သောက်လိုက်သည်။
“ဟိုကောင်တွေ ဆရာမအဝတ်တွေ ဝိုင်းကူချွတ်ပေးလိုက်”
ခပ်ငေါင်ငေါင်နှင့် ငြိမ်နေသော ဆရာမဆုလဲ့ရည်ကို ကြည့်ရင်း ထွန်းမင်း ပြောလိုက်သည်။ ဟို ၄ ကောင်ကလည်း ထွန်းမင်းဆီက ခွင့်ပြုချက်ရသည်နှင့် ဆရာမဆုလဲ့ရည်၏ အဝတ်များကို ဝမ်းသာအားရ ဝိုင်းချွတ်ကြသည်။ သူ့ရှေ့တွင် ဝတ်လစ်စလစ်ဖြင့် ရပ်နေသော ဆရာမဆုလဲ့ရည်၏ ကိုယ်လုံးကြီးကို ထွန်းမင်းတစ်ယောက် မျက်တောင်မခတ် ကြည့်နေမိသည်။ မျက်နှာလေးလှသလောက် ခန္ဓာကိုယ်ကလည်း အပြစ်ပြောစရာမရှိပေ။ ကျွဲကောသီးပမာ နို့လုံးကြီးများက တင်းရင်းနေပြီး နို့သီးခေါင်းလေးများက ပန်းနုရောင်သန်းနေသည်။ အဆီပိုမရှိသော ဝမ်းဗိုက်သာရှပ်ရှပ်လေးနှင့် ခါးသွယ်သွယ်လေးအောက်တွင်တော့ အမွှေးပါးပါး ဖုံးအုပ်နေသော အဖုတ်လေးကလည်း သူ့ကို လက်ယပ်ခေါ်နေသလိုပင်။ လက်နှစ်ဖက်ကိုတော့ မျိုးမင်းနှင့် သက်ကိုတို့က ချုပ်ထားပြီး မောင်စိုးနှင့် ကောင်းစံတို့ကတော့ ဆရာမ၏ နို့ဖြူဖြူတင်းတင်းကြီးများကို တစ်ယောက်တစ်လုံးစီ အပိုင်စားယူပြီး ညှစ်လိုက်နယ်လိုက် နို့သီးခေါင်းလေးများ ဆွဲလိုက်နှင့် စိတ်ကြိုက် လုပ်နေကြသည်။
မျက်စေ့စုံမှိတ်ကာ နှုတ်ခမ်းလေးများကိုက်ထားသော ဆရာမ၏မျက်နှာလှလှလေးကို တစ်ချက်ကြည့်ပြီး လက်ချောင်းများကို အဖုတ်ထဲသို့ နှိုက်ကြည့်လိုက်သည်။ အရည်ကြည်လေးများ ထွက်နေသဖြင့် ဆေးစွမ်းပြစ ပြုလာပြီဖြစ်ကြောင်း သိလိုက်သည်။ ထို့နောက် ဆရာမဆုလဲ့ရည်၏ ပေါင်တန်ကြီးနှစ်ချောင်းကို ခပ်ကျဲကျဲရပ်ခိုင်းလိုက်ပြီး စေ့ကပ်နေသော အဖုတ်လေးကို မျက်နှာကပ်ကာ လျှာဖြင့် လျက်လိုက်သည်။ ထွန်းမင်းက ဆရာမအဖုတ်လေးကို မျက်နှာကပ်ပြီး လျှာစွမ်းပြနေသလို အပေါ်ပိုင်းမှ နို့အုံကြီးနှစ်ခုကိုလည်း ကျန်လေးယောက်က တစ်လှည့်စီ စို့လိုက် နယ်လိုက် ညှစ်လိုက် နို့သီးခေါင်းလေးများကို ကိုက်လိုက်နှင့် စိတ်ထင်သလို လုပ်နေကြသည်။
“အင်းဟင်းဟင်း”
လျှာစွမ်းပြနေသော ထွန်းမင်းလည်း ညည်းသံလေးများ ထွက်လာပြီး အဖုတ်လေးကို အတင်းရှေ့သို့ ကော့ပေးလာသော ဆရာမဆုလဲ့ရည်ကြောင့် အချိန်တန်ပြီဖြစ်ကြောင်း သိလိုက်သည်။ ထို့နောက် ဆရာမလက်လေးကိုဆွဲပြီး အိပ်ခန်းထဲသို့ ခေါ်လာလိုက်သည်။ အိပ်ခန်းထဲရောက်သည်နှင့် ပုဆိုးနှင့် အောက်ခံဘောင်းဘီကို အမြန်ချွတ်ကာ ခေါင်းလေးငုံ့နေသော ဆရာမကို ကုတင်ပေါ်သို့ အမြန်တွန်းလှဲပြီး ဆရာမ၏ပေါင်တန်ကြီးများကို လက်နှစ်ဖက်ဖြင့် ဖြဲရင်း သူ့လီးကြီးကို အရည်များရွှဲနေသော ဆရာမဆုလဲ့ရည်၏အဖုတ်ထဲ ထိုးသွင်းကာ လိုးလိုက်သည်။ ကျန်လေးယောက်လည်း အဝတ်များချွတ်ပြီး ထွန်းမင်းတစ်ယောက် ဆရာမဆုလဲ့ရည်ကို အားရပါးရ လိုးနေသည်ကို ဝိုင်းကြည့်ရင်း ဂွင်းထုနေကြသည်။
“ဘွတ်…ဘွတ်…ဗျစ်”
“အ…အ…အ”
ထွန်းမင်း ပေါင်တန်ကြီးများကို ကိုင်ထားသော လက်များကို လွှတ်လိုက်ပြီး အရှိန်ဖြင့်လိုးနေသောကြောင့် အထက်အောက် တုန်ခါနေသော ဂျယ်လီတုံးကြီးများပမာ ရင်သားကြီးနှစ်ဖက်ကို စုံဆွဲညှစ်လိုက်သည်။ လိုးနေရင်း ပေါင်တန်ကြီးများကားကာ ဖင်ဆုံကြီး ကော့တင်ပေးလာသော ဆရာမကိုကြည့်ရင်း ဆရာမဆုလဲ့ရည်တစ်ယောက် ပြီးခါနီးလာကြောင်း ထွန်းမင်း ရိပ်မိလိုက်သည်။ ထို့ကြောင့် ဆက်မလိုးဘဲ သူ့လီးကြီးကိုဆွဲထုတ်ကာ ဆရာမမျက်နှာလေးကို ပြုံးပြုံးကြီး ကြည့်နေလိုက်သည်။
“အာ…”
“ဘာလို့ဆွဲထုတ်လိုက်တာလဲ”
ဖီးတက်နေသော ဆရာမဆုလဲ့ရည်လည်း လီးကြီးကို ဆွဲထုတ်လိုက်သောကြောင့် မချင့်မရဲဖြစ်ကာ ပါးစပ်မှ ထုတ်မေးလိုက်သည်။
“ဆက်လိုးပေးရမှာလား ဆရာမ”
“အင်း အင်း လိုးပေးပါကွာ”
ဆေးစွမ်းပြနေသော ဆရာမဆုလဲ့ရည်စိတ်ထဲတွင် အားရပါးရ အလိုးခံချင်စိတ်များသာ ရှိတော့သောကြောင့် သူ့ကို ထွန်းမင်းတို့ ဝိုင်းအနိုင်ကျင့်ပြီး လိုးနေကြောင်းကိုပင် မေ့သွားသည်။
“ဆက်အလိုးခံချင်ရင် ဖင်ဘူးတောင်းထောင်ပြီး အဖုတ်ဖြဲထား”
ဆရာမဆုလဲ့ရည်လည်း ဆေးအရှိန်တက်နေသောကြောင့် ရှက်ရမှန်းမသိဘဲ ဖင်ဆုံကားကားကြီးကို ဖင်ဘူးတောင်းထောင်ရင်း လက်နှစ်ဖက်ကိုနောက်ပစ်ကာ အရည်များရွှဲနေသော အဖုတ်လေးကို အတွင်းသားနီရဲရဲလေးများပေါ်အောင် ဖြဲပြလိုက်သည်။
“ဖြဲထားတယ်လေ လိုးပါတော့ကွာ။ ဆရာမအဖုတ်လေး အရမ်းယားနေပြီ။ သားလီးကြီး ထည့်ပြီး လိုးပေးပါတော့”
ဆရာမကို သူလိုချင်သလို ခိုင်းနိုင်ပြီဖြစ်သောကြောင့် ထွန်းမင်းလည်း အကျေနပ်ကြီး ကျေနပ်ရင်း ဆရာမ၏ ဖြဲပေးထားသော အဖုတ်လေးထဲသို့ သူ့လီးကြီးကို အဆုံးထိ တစ်ချက်တည်း ဆောင့်သွင်းလိုက်သည်။
“အမယ်လေးလေး ကောင်းလိုက်တာ သားရယ်”
“လိုးပါ လိုးပါ မြန်မြန်လေး ဆောင့်လိုးပေး”
ဆရာမဆုလဲ့ရည်၏ အော်သံလေးများက အခန်းကျဥ်းလေးထဲတွင် ဆူညံနေသည်။ ဆရာမနှင့် ထွန်းမင်း လိုးနေကြသည်ကိုကြည့်ရင်း ဂွင်းထုနေသည့် ကျန်လေးယောက်လည်း စိတ်များပိုပိုထလာသည်။
“ထွန်းမင်း ငါတို့လည်း လိုးချင်လာပြီကွ”
“မပြီးသေးဘူးလား”
“အေးပါကွ ခဏလေး”
“ဖုန်း…ဖုန်း…ဗြွတ်…ပလွတ်”
“အ..အား”
ထွန်းမင်းလည်း အားကုန်ဆောင့်လိုးပြီး ဆရာမဖင်ဆုံကြီးနှင့် သူ့ဆီးစပ်ကို စေ့နေအောင် ကပ်ထားရင်း အဖုတ်ထဲသို့ သုတ်ရည်များ ပန်းထုတ်လိုက်သည်။ နောက်လူများစောင့်နေသောကြောင့် ခဏသာအမောဖြေပြီး သူ့လီးကြီးကို ဆရာမစောက်ဖုတ်ထဲမှ ဆွဲထုတ်လိုက်သည်။
“ပလွတ်”
ဆရာမဆုလဲ့ရည်၏ ဖြဲပေးထားသော လက်လေးများလည်း ဘေးတစ်ဖက်တစ်ချက်ဆီသို့ ကျသွားသည်။ ဖင်ကြီးကိုတော့ ထောင်ပေးထားလျက် ငြိမ်နေသည်။ သက်ကိုက ဆရာမအိုးကြီးနောက်သို့ အမြန်ဒူးထောက်ပြီး ကပ်လိုက်သည်။ ကားစွင့်ကာ ဖြူဝင်းနေသည့် ဆရာမဆုလဲ့ရည်၏ ဖင်လုံးကြီးများကို လက်နှစ်ဖက်ဖြင့် စုံကိုင်ကာ ညှစ်လိုက်သည်။ ဆရာမ၏အဖုတ်လေးမှာ နောက်သို့ပြူးထွက်နေကာ ထွန်းမင်းလိုးထားသောကြောင့် စောက်ဖုတ်နှုတ်ခမ်းသားလေးများက ခပ်ဟဟလေး ဖြစ်နေ၏။
“ဗြစ်…ဗြစ်”
“ကောင်းလိုက်တာ ဆရာမရာ… အဖုတ်လေးက စီးနေတာဘဲ”
သက်ကိုလည်း ဆရာမ၏ ဖင်လုံးကြီးနှစ်လုံးကို စုံကိုင်ရင်း အားကုန်ဆောင့်လိုးလိုက်သည်။
“အင့် အင်း…အား”
“ဗြွတ်ဗြွတ်… ဘွတ်”
ဆရာမတင်ပါးကြီးများကို ဖျစ်ညှစ်ဆုပ်နယ်လိုက် နို့ကြီးများကို ဆွဲဆွဲညှစ်လိုက်နှင့် သက်ကိုတစ်ယောက် ပွဲတော်တွေ့နေသည်။ ဆရာမဆုလဲ့ရည်လည်း တအင်းအင်းညည်းရင်း တင်ပါးဆုံကြီးကို နောက်ဘက်သို့ ပြန်ပြန်ဆောင့်ပေးကာ အရသာခံနေသည်။
“ဆရာမ ပါးစပ်ဟလိုက်”
မျက်စေ့မှိတ်ရင်း ဖင်ကြီးထောင်ကာ အလိုးခံနေသော ဆရာမဆုလဲ့ရည်တစ်ယောက် ရှေ့တည့်တည့်မှ စကားသံကြောင့် မျက်စေ့ဖွင့်ကြည့်လိုက်ရာ လီးကြီးတရမ်းရမ်းဖြင့် မောင်စိုးကို မျက်နှာရှေ့တွင် တွေ့လိုက်ရ၏။ မောင်စိုးလည်း ခေါင်းလေးမော့လာသော ဆရာမ၏ မေးစေ့လေးကိုကိုင်ရင်း သူ့လီးကြီးကို ဆရာမနှုတ်ခမ်းလေးနှစ်ခုကြားသို့ အတင်းထိုးထည့်လိုက်သည်။ ကာမဇောတက်နေသော ဆရာမဆုလဲ့ရည်လည်း အတင်းငြင်းမနေတော့ပဲ မောင်စိုးလီးကြီးကို သွားရည်များကျသည်အထိ စုပ်ပေးလိုက်သည်။ လီးစုပ်ပေးခံရတာ ခဏကြာတော့ မောင်စိုးလည်း တစ်ဆင့်တက်ကာ ဆရာမခေါင်းလေးကိုကိုင်ရင်း ပါးစပ်ပေါက်လေးကို စောက်ဖုတ်ကိုလိုးသကဲ့သို့ ဆောင့်ဆောင့်လိုးလိုက်သည်။ ရှေ့နောက်ညှပ် အလိုးခံရသလိုဖြစ်နေသော ဆရာမဆုလဲ့ရည် လည်း တင်ပါးဆုံကြီး တဆတ်ဆတ်ခါပြီး အရသာတွေ့နေတော့သည်။
တင်ပါးကြီးနှစ်ခြမ်းကို ဖြဲကိုင်ရင်း တရစပ်ဆောင့်လိုးနေသော သက်ကိုလည်း လိုးနေရင်းမှ စူပွစူပွဖြစ်နေသော ဆရာမ၏ ပန်းနုရောင်သန်းနေသည့် စအိုပေါက်လေးကို လက်မဖြင့် ဖိသွင်းပြီး ကလိကြည့်လိုက်သည်။ ဆရာမဆုလဲ့ရည်ထံမှ ဘာအသံမှ ထွက်မလာသဖြင့် တစ်ဆင့်တက်ကာ လက်ညှိုးလက်ခလယ် နှစ်ချောင်းပူးပြီး အသွင်းအထုတ် လုပ်ပေးလိုက်သည်။
“ဟျောင့် ငါလည်းလိုးချင်နေပြီ နှစ်ယောက်ပူးပြီး ချရအောင်”
ဘေးမှရပ်ကြည့်နေသည့် ကောင်းစံမှ သက်ကိုတစ်ယောက် ဆရာမဆုလဲ့ရည်ကိုလိုးရင်း ဖင်ပေါက်ကို ကလိနေသည်ကို ကြည့်နေရာမှ မနေနိုင်တော့သဖြင့် ပြောလိုက်သည်။
“လာကွာ ချမယ်ဆိုလည်း မြန်မြန်လုပ်”
“ကဲ ဆရာမ ကျွန်တော့်ပေါ်ခွလိုက်”
သက်ကိုလည်း ဆရာမကိုလိုးနေရာမှ ရပ်လိုက်ပြီး စောက်ဖုတ်ထဲမှ လီးကိုဆွဲထုတ်ကာ ဘေးတွင် ပက်လက်လှန်လှဲလိုက်သည်။ ခံကောင်းနေတုန်း လီးဆွဲထုတ်တာခံလိုက်ရသည့် ဆရာမဆုလဲ့ရည်လည်း လီးစုပ်ပေးနေသည်ကို ရပ်လိုက်ပြီး သက်ကိုပေါ်သို့ ကားယားခွတက်လိုက်၏။ ထို့နောက် ထောင်မတ်နေသော သက်ကိုလီးကြီးကို ကိုင်ကာ သူ့စောက်ဖုတ်ပေါက်ကြီးထဲသို့ တေ့သွင်းပြီး ထိုင်ချလိုက်သည်။ သက်ကိုလည်း ဆရာမ၏ ဖင်သားကြီးနှစ်ခြမ်းကို လက်နှစ်ဖက်ဖြင့် ဆုပ်ကိုင်ကာ အားရပါးရပင် ဆွဲဖြဲလိုက်လေသည်။ ဖင်နှစ်ခြမ်းပြဲသွားမှုကြောင့် ကားစွင့်နေသော တင်ပါးဆုံခွကြားရှိ စအိုပေါက်သည်လည်း အပြူးသားပေါ်၍လာသည်။ ကောင်းစံလည်း ဆရာမစုလဲ့ရည်၏ ဖင်ကြီးနောက်တွင် ဒူးထောက်ထိုင်လိုက်ရင်း သူ့လီးချောင်းကြီးကို ဖင်ပေါက်ထဲသို့ ဖိကာသွင်းလိုက်သည်။
“အမယ်လေးလေး….အုအု”
ဖင်ထဲ လီးသွင်းခံလိုက်ရသော ဆရာမဆုလဲ့ရည်တစ်ယောက် အော်သံပင်မဆုံးသေး ဟသွားသော ပါးစပ်ပေါက်လေးကို မောင်စိုးက သူ့လီးကြီး ထိုးသွင်းလိုက်သဖြင့် တအုအုနှင့် ကြိတ်ညည်းသံလေးများသာ ထွက်လာတော့သည်။ သူမအနောက်ဖက်တွင် ကောင်းစံက သူမ၏ပခုံးလေးနှစ်ဖက်ကို ကိုင်ကာ ဖင်လိုးနေသလို အောက်ဖက်မှ သက်ကိုကလည်း နို့လုံးကြီးနှစ်ခုကို စုံကိုင်ဆွဲပြီး သူ့လီးကြီးကို စောက်ဖုတ်ထဲသို့ ကော့ကော့ပြီး သွင်းနေသကဲ့သို့ ရှေ့ဘက်မှ မောင်စိုးကလည်း ခေါင်းလေးကိုင်ပြီး ပါးစပ်ပေါက်ကို စောက်ဖုတ်ကို လိုးသကဲ့သို့ လိုးနေသည်။ ဘေးဘက်မှကြည့်နေသော မျိုးမင်းလည်း ဆရာမဆုလဲ့ရည်၏ လက်ချောင်းသွယ်သွယ်လေးကိုဆွဲပြီး သူ့လီးကြီးကိုကိုင်ကာ ဂွင်းထုခိုင်းလိုက်သည်။ အဖက်ဖက်မှ ဝိုင်းလုပ်ခံနေရသော ဆရာမဆုလဲ့ရည်လည်း ကိုယ်လုံးကြီးကို ဆတ်ဆတ်ခါပြီး ချွေးသီးချွေးပေါက်များကျကာ တစ်ချီပြီးတစ်ချီ ပြီးနေတော့သည်။
“အား ပြီးပြီ ပြီးပြီ… ဆရာမစောက်ဖုတ်ကြီးက လိုးလို့ကောင်းလိုက်တာ”
“ငါလည်းထွက်ကုန်ပြီဟေ့။ ဆရာမဖင်ပေါက်က တော်တော်လိုးကောင်းတာပဲ”
သက်ကိုနှင့် ကောင်းစံတို့ ရှေ့ဆင်နောက်ဆင့်ဆိုသလို ပြီးသွားပြီး လီးကြီးများကို အဆုံးထိသွင်းရင်း သုတ်ရည်များကို ဆရာမဆုလဲ့ရည်၏ ဖင်ပေါက်နှင့် စောက်ဖုတ်ထဲသို့ ပန်းထည့်လိုက်ကြသည်။
“ငါလည်းပြီးပြီဟေ့….”
မောင်စိုးလည်း ဆရာမ၏ခေါင်းလေးကို ကိုင်ကာ လီးမချွတ်ပဲ ပါးစပ်ပေါက်ထဲသို့ လရည်များ ညှစ်ထုတ်လိုက်သည်။
“ထွေးထုတ်ဖို့မကြံနဲ့ မြိုချလိုက်”
ဆရာမဆုလဲ့ရည်၏ နှုတ်ခမ်းထောင့်လေးများမှ လရည်များ စီးကျလာသည်ကို တွေ့လိုက်သဖြင့် မောင်စိုးလည်း ဆရာမ၏နှာတံလေးကို ဖိပိတ်ရင်း ပြောလိုက်သည်။ အသက်ရှုကြပ်သွားသဖြင့် ဆရာမဆုလဲ့ရည်လည်း မောင်စိုး၏လရည်များကို မြိုချလိုက်ရသည်။
“ပလွတ်…ဗြွတ်”
သက်ကိုနှင့် ကောင်းစံတို့၏ လီးချောင်းကြီးများ ဆွဲထုတ်လိုက်သဖြင့် ဆရာမ၏ စအိုပေါက်နှင့် စောက်ဖုတ်ထဲမှ အဖြူရောင်ပျစ်ချွဲချွဲ အရည်များ စီးကျလာသည်။ ဆရာမဆုလဲ့ရည်လည်း အားကုန်သလို ဖြစ်သွားသဖြင့် မွေ့ယာပေါ်တွင် မှောက်လျက်ကြီး ငြိမ်ပြီး အမောဖြေတော့သည်။
“ဖြန်း”
“ဘာငြိမ်နေတာလဲ အခုမှ အစပဲရှိသေးတယ်”
ဝမ်းလျားမှောက်အိပ်နေသော ဆရာမဆုလဲ့ရည်၏ တင်ပါးဆုံကြီးကို မောင်စိုး သူ့လက်ဝါးကြီးဖြင့် ရိုက်ရင်းပြောလိုက်သည်။
———————————————–
“မင်္ဂလာပါ ဆရာမ”
အတန်းထဲသို့ဝင်လာသော ဆရာမဆုလဲ့ရည်ကို မြင်ပြီး မိုးထက်မြင့်၏ စိုးရိမ်စိတ်လေးများ တော်တော်သက်သာသွား၏။ ဆရာမ ကျောင်းမလာသည်မှာ နှစ်ပတ်ခန့်ပင်ရှိပြီ ဖြစ်သည်။ စုံစမ်းကြည့်တော့ ဆေးခွင့်ယူထားသည်ဟုသာ သိရပြီး အဆက်အသွယ် ပြတ်နေသည်ဖြစ်ရာ ယခုအပတ်မှမလာလျှင် ဆရာမအိမ်သို့ လိုက်သွားဖို့ တွေးထားပြီးဖြစ်သည်။ ခပ်နွမ်းနွမ်းလေးဖြစ်နေသော ဆရာမ၏မျက်နှာလေးကို ကြည့်ရင်း တော်တော်နေမကောင်းဖြစ်ခဲ့မည့်ပုံဟု စဥ်းစားမိသည်။ အားလည်း သိပ်မရှိသည့်ပုံပင်။
“ဆရာမ နေကောင်းသွားပြီလား ဘယ်လိုနေသေးလဲ”
“ဪ မိုးထက်… အေး… သက်သာသွားပါပြီကွာ”
အတန်းထဲမှ ထွက်သွားသော ဆရာမနောက်ကို လိုက်ရင်း မေးလိုက်သည်။
“ကျွန်တော်လည်း စိတ်ပူနေတာ။ ဒီနေ့မှမလာရင် အိမ်တောင်လိုက်လာမလို့”
“မလာနဲ့ မလာနဲ့ ဆရာမ နေကောင်းသွားပါပြီ”
“ဆရာမနဲ့ နှစ်ယောက်ထဲ တွေ့ချင်သေးတယ်”
“အာ မိုးထက်ကလည်း စာမေးပွဲကနီးလာပြီလေ။ စာကိုပဲ အာရုံစိုက်ထား”
“စာလုပ်ရင်းကို ဆရာမကို လွမ်းလွမ်းနေတာဗျ”
“တစ်ရက်ရက်ပေါ့ မိုးထက်ရယ်။ အခုတော့ စာကိုပဲ သေချာလုပ်။ မိုးထက်က လိမ္မာပါတယ်”
ခပ်ဆွေးဆွေးဖြစ်နေသော မိုးထက်မြင့်မျက်နှာကိုကြည့်ရင်း ဆရာမဆုလဲ့ရည် ငိုချင်စိတ်ကို မနည်းထိန်းထားရသည်။ မိုးထက်မြင့်ကို အိမ်ခေါ်ဖို့က ဘယ်လိုမှမဖြစ်။ ဟိုလူယုတ်မာတွေက သူ့အိမ်မှာပင် စားအိမ်သောက်အိမ်သဘောမျိုး ညအိပ်နေနေကြတာ လဝက်ခန့်ပင်ရှိပြီ ဖြစ်သည်။ ထိုနှစ်ပတ်အတွင်း သူမကိုလည်း နားခွင့်ပင်မပေး မိုးလင်းမိုးချုပ် စိတ်ထဲရှိသလို လိုးနေကြသည်။ မိုးလင်းလို့ အိပ်ရာနိုးပါပြီဆိုကတည်းက အလိုးခံရသည်။ ထမင်းချက်နေလျှင်လည်း ကြုံသည့်လူက ထမီလှန်ကာ လာလာလိုးကြသည်။ ရေချိုးလျှင်လည်း တစ်ယောက်ပြီး တစ်ယောက် ဝင်ဝင်လိုးကြသည်။ ညရောက်ပါက ကုတင်ပေါ်တွင် လေးဘက်ကုန်းပြီး သူတို့အလာကို စောင့်ရသည်။ သူတို့ လူစုံတက်စုံ အားရအောင်လိုးပြီးမှ အိပ်ခွင့်ပေးသည်။ ဒါတောင် တစ်ရေးနိုး ထထလိုးချင်သေးသည်။
သူမ၏ နို့ကြီးတွေလည်း လက်ယောင်လိုက်ကာ ပိုကြီးလာသလိုပင်။ ဖင်လိုးခံရတာလည်း အဆန်းမဟုတ်တော့။ ခက်တာက အလိုးခံရတာများပြီး သူမကိုယ်တိုင်ပင် စိတ်ပါသလိုဖြစ်လာခြင်းပင်။ မိုးထက်မြင့်ကို အားနာမိသော်လည်း အလိုးခံလိုက်ရတိုင်း စိတ်ပါပါသွားပြီး အားရပါးရ အလိုးခံချင်စိတ်များသာ ခေါင်းထဲရှိတော့သည်။
—————————————–
“ဘွတ်…ဗြစ်..ဗြစ်”
“အ….အ…မြန်မြန်…လေးဆောင့်ပေးပါ”
ထမင်းစားဆင်းချိန် ကျောင်းအနောက်ဘက်မှ တောအုပ်လေးတွင် ဖြစ်သည်။ ဆရာမဆုလဲ့ရည်တစ်ယောက် လေးဘက်ကုန်းကာ ကျောင်းစိမ်းထဘီလေးကို တင်ပါးဆုံကြီးပေါ်အောင် ခါးထိလှန်တင်ထားပြီး ထွန်းမင်းတို့အုပ်စုက တစ်ယောက်ပြီးတစ်ယောက် တက်လိုးရင်း ကာမအရသာကို ကောင်းကောင်းကြီး ခံစားနေကြသည်။
“သား…သက်ကို…ဟိုအပေါက်လေး လုပ်ပေးပါဦး”
ရှေ့မှလိုးသွားသောသူများက လိုးရင်း ဖင်ပေါက်လေးကို ကလိသွားကြသဖြင့် ဖင်ဝလေးယားနေသောကြောင့် ဆရာမဆုလဲ့ရည် ရှက်ရှက်နှင့်ပင် ပြောလိုက်ရသည်။
“ဟား… ဟား… အခုတော့ ဖင်ခံရတာကောင်းမှန်း သိနေပြီပေါ့”
သက်ကို ဆရာမ၏အဖုတ်ထဲ သွင်းထားသော သူ့လီးတန်ကြီးကို ဆွဲထုတ်ပြီး စူပွစူပွဖြစ်နေသော တင်ပါးကြီးနှစ်ခြမ်းကြားမှ ဖင်ပေါက်လေးကို တေ့လိုက်သည်။
“ဗြစ်…ဘု…”
“အာ့…အ…အမလေးနော်”
“အင်း… ဆရာမဖင်ပေါက်က ဘယ်နှစ်ခါလိုးလိုး ကြပ်နေတုန်းပါလား စေးနေတာပဲ”
“ဆောင့်တော့…ဆောင့်တော့…ရပြီ”
“ဘုန်း…ဘုန်း..ဗြစ်…ဗြစ်”
“ဗြန်း”
“အာ့…နာတယ်…ဘာလို့ရိုက်တာလဲ”
ဆောင့်လိုက်တိုင်း တုန်ခါနေသော ဆရာမဆုလဲ့ရည်၏ တင်ပါးကားကားကြီးကိုကြည့်ရင်း သက်ကို အားမလိုအားမရဖြစ်ပြီး ဆရာမ၏ ဖင်အိုးကြီးကို လက်ဝါးဖြင့် ရိုက်လိုက်သည်။
“ဗြန်း…ဇွိ…ဗြစ်…ဗြန်း..အား..ဗြန်း…အ”
ဆက်တိုက်လိုးရင်း ရိုက်နေသော လက်ဝါးချက်များကြောင့် ဆရာမဆုလဲ့ရည်၏ ဖင်သားကြီးများ ရဲတက်လာသည်။ အနည်းငယ်နာနေသော်လည်း ဖင်လိုးခံရမှု အရသာနှင့် တွဲလိုက်သောအခါ ပိုမို၍ စိတ်ကြွလာသောကြောင့် ဆရာမဆုလဲ့ရည် ပေါင်တန်ကြီးများကို ပိုကားရင်း တင်ပါးဆုံကြီးကို ပြန်ဆောင့်ပေးနေမိသည်။
“ဗြွတ်…ဘွတ်…ဘုန်း…ဗြန်း”
“ဗြိ…ဗြစ်”
“အ…အ”
“ဆောင့်လိုးစမ်းပါ အားထည့်ပြီးလိုး…အ…”
“ဗြစ်…အ…လိုး..လိုး… ဆရာမကိုအားမနာနဲ့… ဗြန်း… အ”
“ဒီဆရာမက တော်တော်ထန်တာပဲကွ… မသိရင်တော့ မာနကြီးသလိုလိုနဲ့”
သက်ကို၏ ဖင်လိုးချက်များကို တင်ပါးကြီးကော့ကာ အားရပါးရခံနေသော ဆရာမဆုလဲ့ရည်ကို ကြည့်ရင်း ထွန်းမင်း ပြောလိုက်သည်။ မာနကြီးလှသော ကျောင်း၏ နာမည်ကြီး အချောအလှ ဆရာမကြီးကို ယခုလို အခြေအနေရောက်အောင် ကြုံးသွင်းနိုင်ခဲ့သည့် အတွက်လည်း ကျေနပ်နေမိသည်။
ပြီးပါပြီ။
